هادی خوشاب - bam University of Medical Sciences
سید حمید سید باقری - Rafsanjan University of Medical Science
علی رضا پیری - ZABOL university of medical sciences
مهیا خوشاب - Kerman University of Medical Sciences
مصطفی مهدیزاده - Esfahan University of Medical Science
احمدرضا صیادی - Rafsanjan University of Medical Science

چکیده زمینه و هدف: رضایت یکی از وجوه سلامتی فرد است و در صورت عدم توجه به رضایت بیمار، نظام بهداشتی برخلاف رسالت خود عمل کرده است. در این میان اهمیت رضایت بیماران بر کسی پوشیده نیست و انجام اقداماتی جهت افزایش رضایت شغلی پرستاران می تواند باعث ارتقای کیفیت مراقبت و رضایت مندی بیماران شود. هدف این مطالعه تعیین نقش اجرای قانون ارتقاء بهره وری و طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد بر رضایت مندی بیماران بستری است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی در دو مرحله به فاصله ۴ سال رضایت مندی ۵۰۰ نفر بیمار توسط PSI (Patient satisfaction instrument)، قبل و بعد از اجرای قوانین ارتقاء بهره وری و پرداخت مبتنی بر عملکرد سنجیده شد و تاثیر این قوانین بر رضایت مندی بیماران ارزیابی گردید. از آزمون t مستقل جهت مقایسه میانگین کلی رضایت بیماران قبل و بعد از اجرای قوانین مذکور استفاده شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد بین میانگین رضایت کلی بیماران از مراقبت های پرستاری در قبل (۴۱/۰±۱۹/۳) و بعد (۱۶/۰±۵۷/۳) از اجرای قوانین مذکور، تفاوت معنی داری وجود ندارد (۷۲۱/۰p=). نتیجه گیری: احتمالا اجرای قوانین پرداخت مبتنی بر عملکرد و ارتقاء بهره وری، تاثیر معنی داری بر رضایت مندی بیماران از مراقبت های پرستاری نداشته است. این در حالی است که یکی از اصول اجرایی این قوانین، افزایش بهره وری و اثربخشی اقدامات بهداشتی و درمانی ذکر شده است. به نظر می رسد اجرای هم زمان این قوانین نتوانسته آن چنان انگیزه ای در کارکنان پرستاری ایجاد نماید که باعث افزایش کارایی آنان و در نتیجه، افزایش رضایت مندی بیماران گردد. واژه های کلیدی: قانون ارتقاء بهره وری، طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد، رضایت بیماران، جنوب شرق ایران

Productivity Improvement Law, Performance based pay plan, Patients' satisfaction, South east of Iran, قانون ارتقاء بهره وری, طرح پرداخت مبتنی بر عملکرد, رضایت بیماران, جنوب شرق ایران