مسجدمحوری در تربیت و تبیین مبانی آن

تاریخ تعلیم و تربیت اسلامی با مسجد، پیوند وثیقی دارد و در مساجد، به عنوان اولین مراکز آموزشی در جهان اسلام، علاوه بر قرآن، دیگر شاخه های علمی نیز تدریس می شد. مساجد در طول قرن ها، کارکرد تعلیمی و تربیتی خود را با فرازوفرودهایی همچنان حفظ کرده اند. امروزه نیز ایده مدارس مسجد محور در تلاش است تا مسجدمحوری را احیا و همان نقش را ایفا نماید. با این مقدمه، سوال اصلی نوشتار حاضر این است که آیا به لحاظ دینی، مسجدمحوری از مبانی استواری برخوردار است؟ آیا مساجد موجود، ظرفیت لازم برای تبدیل شدن به مدرسه رسمی را دارند؟ آیا با وجود تربیت رسمی و مدارس دولتی، حضور مسجد مدرسه ها در آموزش و پرورش ضرورتی دارد؟ نوشتار پیش رو در پی آن است که با روش کیفی و توصیفی استنباطی، پاسخی برای این سوالات بیابد. در بیان مهم ترین نتایج تحقیق پیش رو باید گفت اولا: از دیدگاه دین استفاده از فضای مسجد برای تعلیم و تعلم قرآن و مفاد دینی، جایز بلکه مستحب است؛ ثانیا: می توان با رعایت شرایطی، سایر مفاد علمی را در مساجد آموزش داد؛ ثالثا: مدرسه مسجد محور پدیده نوپیدایی است که اثبات کارایی آن نیاز به تجربه ورزی، ثبت تجارب، مطالعات میدانی طولی و سنجش آمار و نتایج دارد. بر این اساس، در حال حاضر به علت فقدان زیرساخت های سخت افزاری و نرم افزاری لازم؛ نبود سازمان دهی، اهداف و راهبرد واحد و مشخص، کمبود نیروی انسانی ماهر و متخصص، امکان انتقال مفاد آموزشی و پرورشی از مدارس رسمی به مساجد در سطح کلان و ملی وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

تفاوت های سنی ، مسجدمحوری ، سند تحول ، تربیت جامع ، مهارت شغلی ، ناکارآمدی تربیتی