اثر هشت هفته تمرین هوازی با شدت کم و زیاد بر دستگاه قلبی- عروقی، توان هوازی و بی هوازی مردان دارای اضافه وزن

هدف پژوهش حاضر اثر هشت هفته تمرین هوازی با شدت کم و زیاد بر دستگاه قلبی- عروقی، توان هوازی و بی هوازی مردان دارای اضافه وزن بود. ۲۵ دانشجوی پسر دارای اضافه وزن (وزن، ۵/۱۳±۳/۸۶ کیلوگرم؛ سن، ۳/۰±۶/۲۴ سال و VO۲max، ۳/۱۰±۳/۲۹ میلی لیتر برکیلوگرم دردقیقه) در یک برنامه مداخله ای هشت هفته ای شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در یکی از گروه های تمرین با شدت بالا [۷۰ تا ۸۰ درصد VO۲max] (HI)، تمرین با شدت پایین [۴۰ تا ۵۰ درصد VO۲max] (LI) و یا کنترل (C) قرارگرفتند. تمرین شامل دویدن مسافت های یکسان برای دو گروه (هم حجم) با شدت متفاوت در هر جلسه و هر هفته سه جلسه بود. فشار خون و ضربان قلب استراحتی آزمودنی ها قبل و بعد از برنامه تمرینی اندازه گیری شد. همچنین VO۲maxبا استفاده از آزمون کوپر و توان بی هوازی با استفاده از آزمون رست برآورد شد. تفاوت بین دو گروه تمرینی در متغیرهای توان حداقل و میانگین توان معنی دار بود.تفاوت معنی داری در تغییرات ضربان قلب از پیش آزمون تا پس آزمون، در هر دو گروه تمرینی مشاهده شد که میزان کاهش آن در گروه HI بیشتر از گروه LI بود. VO۲ max در هر دو گروه تمرینی افزایش معنی داری پس از دوره تمرینی داشت. اما تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. تمرینات هوازی با شدت بالا نسبتا تاثیرات بیشتری بر برخی پارامترهای توان بی هوازی و قلبی- عروقی افراد دارای اضافه وزن دارد. به نظر می رسد کسب فواید توان هوازی از تمرینات هوازی مستقل از شدت تمرینات باشد.

کلیدواژه ها:

اضافه وزن ، تمرین هوازی ، دستگاه قلبی–عروقی ، VO۲max ، توان بی هوازی