مصادیق خودشرق شناسی در ادبیات تطبیقی ایران

ادبیات تطبیقی مطالعه تاریخ روابط ادبی میان ملل مختلف جهان است. در این علم عناصر مشترکادبیات کشورهای مختلف بررسی می شود؛ ادبیاتی که گاه ارتباط و شباهت میان آنها زیاد و زمانی نیز اینشباهت تنها ناشی از تصادف است. درواقع ادبیات تطبیقی از زمانی شکل گرفته که ارتباط بین ملت ها گسترشیافته و رفت و آمدها افزونی یافته است. در این مقاله، به تعریف و تحلیل مصادیق خودشرق شناسی در ادبیاتتطبیقی ایرانی پرداخته شده است. بخش نخست مقاله به توضیح جنبه های برون ادبی ادبیات تطبیقی، به ویژهسیاست ادبیات تطبیقی، اختصاص دارد و مروری است کوتاه بر آرای صاحب نظران نقد پسااستعماری و پیشینهنقدهای پسااستعماری بر ادبیات تطبیقی در ادامه، با اشاره به نمونه هایی از مطالعات تطبیقی ادب فارسی و باتکیه بر نقد پسااستعماری، به ویژه آرای ادوارد سعید، کاستی ها و آسیب های موجود در ادبیات تطبیقی ایرانشناسایی و بررسی شده اند این کاستی ها، که مستقیم یا غیرمستقیم، سبب تکرار و تایید انگاره های شرق شناسانهمی شوند، عبارت اند از: نگرش فرمالیستی و حذف تاریخ، معیار قرار دادن متون کلاسیک اروپایی در داوری ها،تکیه بر منابع تاریخی- ادبی اروپامحور و محدود شدن به حوزه ادبیات اروپا.

کلیدواژه ها:

ادبیات تطبیقی ، خودشتق شراسی ، سیاس. ادبیات تطبیقی ، ادبیات فارسی