مقاله بررسی و تحلیل مبحث امید در قرآن و ویژگی های زبانی-معرفتی آن در جامعه انسانی

تامل موضوعی در قرآن کریم، ارمغانهای بسیاری را به جامعه بشری ارایه میدهد که میتواند جنبه کاربردی در زندگی انسان، درساحت های درونی و برونی، فردی و اجتماعی داشته باشد. امید، یکی از موضوعاتی است که در قرآن کریم، به صورت های گوناگون،نمود دارد و خدای تعالی با شگردهای متنوع، این اندیشه ها را در جایجای قرآن بیان فرموده است. در پژوهش حاضر، کوشش برآن است که جلوه های مختلف تجلی امید در آیات کلام وحی کاویده شود و شیوه های بیانی و شگردهای هنری-ادبی زبان قرآن درترویج و توصیه به امید نمایانده شود. این تحلیل ها با مقایسه شیوه زبانی و شگردهای ادبی قرآن با نمونه هایی در ادب فارسی صورتمی گیرد. این جستار به روش توصیفی-تحلیلی، با بررسی موردی و تحلیل ادبی آیات کلامالله مجید تلاش می کند شناختی بهتر وافزونتر را از کتاب مبین تبیین کند. نتایج حاصل از این مقاله آن است که قرآن کریم، به امید اهمیت بسیار داده است. در ترویج ودعوت به امید، از شگردهای ادبی چون، سوگند، امر، استفهام انکاری، تاکید، تکرار و ... استفاده کرده است. جلوه های امید در قرآن،از نظر محتوایی به دو صورت مستقیم و غیر مستقیم نمود دارد. از جلوه های غیر مستقیم، مبحث تجلی اسمایی، مقامات معرفتیچون، توبه، توکل، رضا، صبر و ... شایان ذکر است. اطلاع از هندسه زبانی قرآن، میتواند انسان را به اهداف الهی به ویژه امید پیوند دهد.

کلیدواژه ها:

امید ، جنبه های مستقیم و غیر مستقیم ، شگردها و شیوه های ادبی ، زبان قرآن ، قرآن کریم