تحلیل غنایی داستان رستم و شغاد در شاهنامه فردوسی و شاهنامه کردی

داستان رستم و شغاد در شاهنامه فردوسی به عنوان داستانی که پایان بخش زندگی رستم است به لحاظ روایی و غنایی قابلتوجه است توجه به رفتار و کنش شخصیتها، جذابیت مباحث غنایی را در این اثر حماسی دوچندان میسازد حال با توجهبه بازگردانی این داستان در شاهنامه کردی، توجه به جاذبههای غنایی، آن هم به صورت تطبیقی و مقایسه با شاهنامهفردوسی، قطعا میتواند در شناسایی بافت فرهنگی متاثر در دو شاهنامه موثر باشد. در این پژوهش سعی شده است داستانرستم و شغاد از شاهنامه کردی الماسخان کندوله ای که نمونه ای حماسی و به تقلید از رستم و شغاد در شاهنامه فردوسیاست از دید غنایی و در حوزه ابیات با موضوعات: «اعتذار، درخواست، خمریه، سوگند، شکواییه، مدح، رثا، نیایش، نکوهش» واکاوی گردد آنگاه با توجه به مولفه های فرهنگی دو زبان پارسی و کردی، علاوه بر بسامد موضوعات غنایی، وجوه اشتراک وافتراق آنها نیز مشخص گردد. از مهمترین یافته های این پزوهش این است که تفاوتهای غنایی موجود در شاهنامه کردیمیتواند با استناد به روایات شفاهی و تاثیرپذیری از فرهنگ و منش کردان در بیان روایی و غنایی داستان باشد.

کلیدواژه ها:

غنا ، شاهنامه کردی ، فردوسی ، الماسخان کندوله ای