غریو و خروش پهلوانان در حماسه های پس از شاهنامه تا قرن نهم

پهلوانان حماسی جهت پیروزی در کارزارها به ترفندهایی می اندیشند که یکی از آنها بهره بردن از بانگ بسیار بلند یا نعره های مهیب است. بانگ، فریاد یا نعره کشیدن در میدان جنگ، هنری غریزی است که انسان ها به تقلید از حیوانات درنده برای تسلط روانی بر هم آورد خویش و هراس انداختن در دل دشمن از آن استفاده می کردند. در واقع بانگ زدن نوعی سلاح برای قهرمانان اساطیری است که در شاهنامه فردوسی و منظومه های حماسی پس از آن به فراوانی دیده می شود. این جستار در پی آن است که نقش نعره و بانگ در پیروزی و شکست شخصیت های حماسی را بررسی کردهو کاربردهای دیگر بانگ از جملههنگام ترس، ناراحتی، خشم، شادی و هیجان رادر شاهنامه، گرشاسب نامه، کوش نامه، بیژن نامه و دیگر منظومه های حماسی مورد تحلیل قرار دهد البته گاهی سرداران جنگی برای تشجیع سربازان، افرادی را مامور می کردند که با فریاد زدن، نکاتی را بیان کنند که باعث برانگیختن آن ها برای مبارزه شود که این حالت نیز در این مقاله مورد توجه نویسندگان قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، نعره ، حماسه های ملی ، پهلوانان ، قرن نهم