ارزیابی اثر پلاسمای سرد آرگون و ژل پلاکتی بر فاکتورهای بیوشیمیایی در روند ترمیم زخم موش های صحرایی

بهبود زخم یک فرآیند پیچیده است که در آن مجموعه ای از وقایع به صورت هماهنگ انجام می شود که در نهایت منجر به بازسازی بافت می گردد. از روش های نوین درمان در پزشکی و دامپزشکی، استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) و پزشکی پلاسما می باشد. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی مقایسه ای اثر پلاسمای سرد آرگون و ژل پلاکتی بر مقادیر هگزوزآمین، کلاژن و پروتئین تام موجود در بافت، در روند ترمیم زخم موش های صحرایی انجام گرفت و بدین جهت از ۴۸ سر موش صحرایی نژاد ویستار استفاده شد. موش ها پس از گذراندن دوره سازگاری، در یک گروه کنترل و چهار گروه تیمار طبقه بندی شدند. تیمارها شامل: تیمارپماد نیتروفورازون، تیمار ژل پلاسمایی غنی از پلاکت، تیمار پلاسما سرد آرگون و تیمار ژل پلاکتی به همراه پلاسما سرد آرگون بودند و در گروه کنترل هیچ گونه تیماری انجام نشد. بعد از تیمار بندی و ایجاد زخم پوستی تمام ضخامت بین دو کتف موش ها، در روز های سه، هفت، ۱۴ و ۲۱، از محل زخم ها نمونه برداری شد و فاکتور‎های کلاژن (هیدروکسی پرولین)، هگزوزآمین و پروتئین تام، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از اندازه گیری این سه فاکتور، اختلاف معناداری را بین گروه کنترل با گروه پلاسما و پلاسما+PRP نشان داد(۰۵/۰>P). این در حالی است که بین گروه کنترل و گروه پماد نیتروفورازون، اختلاف معناداری مشاهده نشد(۰۵/۰ترمیم زخم می شوند.

کلیدواژه ها:

کلاژن ، هگزوزآمین ، پروتئین بافتی ، ترمیم زخم