بررسی اعتبار اسناد الکترونیک در دعاوی طلاق در حقوق موضوعه ایران

این نوشتار به شیوه توصیفی- تحلیلی و با رویکردی تطبیقی ضمن بیان تعریف و اقسام اسناد الکترونیکی، تفاوت های سند مطمئن الکترونیکی با سند رسمی الکترونیکی را بررسی نموده و به میزان اعتبار و نیز قوانین موجود در دعاوی خانوادگی با توجه به پیشینه اسناد در ایران می پردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد که اگرچه قانون ایران تعریف صریحی از سند رسمی الکترونیکی ندارد و برای تعریف این نوع سند باید به تفسیر مقررات سنتی ناظر به اسناد کاغذی استناد کرد، اما قانون تجارت الکترونیکی ( ۱۳۸۲ ) و حتی قانون جرایم رایانه ای ( ۱۳۸۹ ) اصل اعتبار اسناد الکترونیک را تایید کرده و مشکلی از این لحاظ در استناد به این گونه ادله نیست، ولی در عین حال این مطلب از چند جهت قابل بررسی است. اول، از نظر ماهیت و در نتیجه حوزه شمول عنوان سندیت به آن ها، دوم به لحاظ کم و کیف مواد قانونی مربوط و نقاط قوت و ضعف آن ها، سوم ناتوانی سطح فناوری در پاسخگویی به استانداردهای دقیق حقوقی در اصالت سند در برابر کپی. بنابراین، اگرچه ادله الکترونیک در امور طلاق مطابق قانون تجارت الکترونیک دارای اعتبار است، ولی رویه های قضایی در رویارویی با آن ها به دلیل مسائل و پیچیدگی های امور زناشویی و خانوادگی، به دلایلی سنتی و متقن و چندگانه متکی است و تنها به عنوان یک اماره در کنار ادله دیگر ممکن است علم قاضی شود و یا حتی ممکن است بدون ادله دیگر برای قاضی ایجاد ظن قوی کند و بر مبنای علم خود رای صادر نماید.

کلیدواژه ها:

اسناد الکترونیک ، امور خانوادگی ، طلاق ، سند عادی الکترونیکی ، اعتبار قانونی اسناد