بحران مشروعیت،مطالعه جامعه شناختی بحران محیط زیست در ایران وتاثیرآن برمشروعیت نظام سیاسی

مشروعیت عمدتا ناظر به جنبه هایی از قانونی بودن یک رژیم، نمایندگان آن،حوزه های فعالیت،دستورها یا فرامین واحکام صادره از جانب آنان است. مشروعیت،کیفیتی برخاسته از قوانین وقواعد رسمی،احکام وبیانیه های حقوقی و قضایی نیست، بلکه منشا وخاستگاه آن عبارت است از پذیرش یا قابلیت پذیرش اجتماعی وحقانیت یک امربه ویژه با عنایت به قضاویت ارزشی وهنجاری که پذیرندگان یا تابعان آن امر،رضایت وتوافق کم وبیش فعالانه خود را در قبال آن اعلام می دارند. قبل از هرچیز مشروعیت را باید موضوع محوری در مناقشه هایی دانست راجع به اینکه چگونه مطابق با الگوهای پذیرفته شده ارزشی یا هنجاری در آن جامعه اموری چون حکومت،حاکمیت وقدرت به گونه ای مناسب وعادلانه ومعتبر اداره واجرا می شوند. در مرحله بعد مشروعیت موضوع محوری مناقشاتی است راجع دامنه،گستره،زمینه ها ومنابع این صحت(مناسب بودن)،عدالت واعتبار.بحث در خصوص مشروعیت از سوی دیگر ناظر به مبحث سنتی ودیرینه تعهد یا الزام سیاسی است.زیرا مشروعیت هر حاکم یا هر نظام حکومتی در گرو احساس تعهد در بستر تلقی ودریافت مشترک از حقانیت،صحت وتناسب است.همچنین مسائل محیط زیست در طول سال های اخیر به چالش هایی فراگیر وجهانی تبدیل شده اند هرچند که نگرانی نسبت به چنین موضوعاتی قدمتی بس دیرینه دارد. البته چنین مسائلی عمدتا از دهه ی ۱۹۷۰به عنوان موضوعی اساسی در سیاست های جهانی ومجامع ملی وبین المللی چهره نموده اند و ظاهرا در حال حاضر نسبت به گذشته،سطح اطلاع عمومی ومیزان تمایل سیاستمداران به گنجاندن موضوعات زیست محیطی در برنامه هایشان ارتقاء یافته است. براین اساس،فراوانی مسائل زیست محیطی در سال های اخیر موجب توجه وحساسیت اندیشمندان ومحققان رشته های مختلف از جمله جامعه شناسان به این موضوعات گردیده است.امروزه می توان چنین ادعا کرد که تحلیل وتبین مسائل محیط زیست مستلزم دانش جامعه شناختی است ومطالعات در حوزه ی مسائل محیط زیست دیگر در انحصار دانشمندان علوم طبیعی نیست، بلکه مشکلات محیط زیست نیازمند مطالعات جامعه شناختی وراه حل های اجتماعی اند.از این رو، ازدیدگاه جامعه شناسان محیط زیست، طبیعت وجامعه در کنار هم قابل درک است. ونباید آنها را جدا از هم در نظرگرفت.