تاثیر حرکات اصلاحی جامع و موضعی در اصلاح ناهنجاری کف پای صاف در پسران ۱۲ - ۸ ساله

سابقه و هدف: صافی کف پا یکی از شایعترین اختلالات اسکلتی است که بر عملکرد پا اثر می گذارد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرین اصلاحی با رویکردی جامع و موضعی در اصلاح ناهنجاری کف پای صاف در نوجوانان بود. روش کار: در این مطالعه جامعه آماری را دانش آموزان پسر نوجوان شهر مشهد تشکیل دادند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای در نهایت ۷۵ نفر از دانش آموزان ۱۱ تا ۱۲ سال پسر که همزمان مبتلا به کف پای صاف و نیز زانوی ضربدری و چرخش داخلی زانو بودند به شکل هدفمند انتخاب شده و به شکل تصادفی به سه گروه تجربی تمرینات موضعی (۲۵ نفر)، جامع (۲۵ نفر) و کنترل (۲۵ نفر) تقسیم شدند. ابتدا شدت کف پای صاف با آزمون افت استخوان ناوی اندازه گیری شد (پیش آزمون). گروه های تجربی برنامه اصلاحی موضعی و جامع به مدت ۶ هفته به ترتیب تمرینات اصلاحی موضعی و جامع را اجرا کردند. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که تمرینات اصلاحی موضعی و تمرینات اصلاحی جامع تاثیر معناداری بر اصلاح ناهنجاری کف پای صاف دارند. همچنین تفاوت معناداری بین تاثیر تمرینات موضعی و جامع در اصلاح ناهنجاری کف پای صاف وجود دارد و تاثیر تمرینات جامع بیشتر است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر چنین نتیجه گیری میشود که برای درمان صافی کف پا میتوان از هر دو شیوه تمرینات اصلاحی موضعی و تمرینات اصلاحی جامع به عنوان روش تمرینی موثر استفاده کرد و تمرینات اصلاحی جامع بر تمرینات اصلاحی موضعی مزیت دارد.

کلیدواژه ها:

حرکات اصلاحی جامع ، حرکات اصلاحی موضعی ، ناهنجاری کف پای صاف