بی خانمانی استعلابی: ملالت و رمانتیسیزم در آثار «صادق هدایت»

بی خانمانی استعلایی ناظر بر وضعیتی است که در آن انسان، پیوندش با منابع معنابخش -که به هستی و بودنش معنا عطا می کردند- می گسلد. انسان، فرزند زمان امکانی معین است و هر رویدادی که سامان آن پیوستار را برآشوبد، سوبژکتیویته را نیز برخواهد آشفت. هرگاه وضعیت سامان زمان امکان، بحرانی شود و منابع استعلایی معنابخش از دسترس انسان خارج شوند. او به بی خانمانی استعلایی دچار می آید. مهم ترین بیامدهای بی خانمانی استعلایی، ملالت و رمانتیسیزم است. انسانی که از زمان امکانش واکنده شده و آنها را با خود بیگانه می یابد، به ملالت دچار خواهد آمد و سیمایی ذهنی از جهان. آنگونه که مطلوبش است. درخواهد انداخت. رمانتیسیزم در حالت آخیر و در خلال این رویابینی رخ خواهد نمود. به این اعتباره صادق هدایت را نیز که یکی از مهم ترین نویسندگان تاریخ معاصر ماست و در یکی از بزنگاه های تاربخی مهم ما می زیسته است. می توان دچارآمده به بی خانمانی استعلایی دانست.

کلیدواژه ها:

بی خانمانی استعلایی ، صادق هدایت ، ملالت ، رمانتیسیزم ، هرمنوتیک