اخلاق زیست محیطی و توسعه پایدار

امروزه توسعه تکنولوژی و فناوری قدرتی به بشر اعطا نموده که به موجب آن توانایی ایجاد تغییرات قابل ملاحظه ای در محیط زیست خود را به دست آورده است. توسعه اقتصادی کشور ها که با اتکا بر قدرت فناوری صورت گرفته، معمولا درمراحل ابتدایی خود به ملاحظات و تأثیرات محیط زیست بی توجه شده و به همین علت صدمات زیست محیطی جبران ناپذیری را به همراه داشته است. یکی از بهترین شیوه ها و راهکارها، در راستای کاستن این معضلات بازگشت به طبیعت و الهام گرفتن از آن در برنامه ریزی زندگی انسان ها است. بر اساس این رویکرد نوعی از برنامه ریزی و طراحی مد نظر است که در آن به چرخه طبیعی حیات توجه شده و بر استفاده از وسایلی که طبیعت در اختیار انسان نهاده، مبتنی باشد. این مقاله با رهیافت اخلاقی، به تبیین مفهوم اخلاق زیست محیطی و توسعه پایدار پرداخته و راهبردهای آن را پیرامون محیط زیست و توسعه پایدار بیان می دارد و هدف از آن بررسی ضرورت اخلاق زیست محیطی و راهبردهای آن در توسعه پایدار می باشد. اخلاق زیست محیطی به تعیین اصول و معیارهایی می پردازد که بر روابط انسان با طبیعت به منظور ممانعت از آسیب رساندن به طبیعت و حفاظت از آن تاثیر می گذارد و این اصول با ایجاد بازدارنده های درونی اخلاقی به دنبال تصحیح رفتار نادرست انسان با طبیعت است تا با بهره مندی صحیص از منابع،‌ هدایت سرمایه گزاریها و سوگیری توسعه فناورانه و تغییرات نهادی به صورت هماهنگ در راستای افزایش توانمندیهای بالقوه نسل فعلی و آینده برای برآورده کردن نیازها و آرمانهای انسانی عمل کند.

کلیدواژه ها:

اخلاق زیست محیطی ، محیط زیست ، ‌ توسعه پایدار