شیوع افسردگی در مبتلایان لیکن پلان دهانی در مراجعین دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان

لیکن پلان دهانی، یک بیماری خود ایمنی و التهابی مزمن نسبتا شایع است که تغییر پاسخ ایمنی با واسطه ی سلولی، نقش اصلی را در پاتوژنز آن ایفا می کند. در میان عوامل احتمالی موثر در ایجاد این بیماری، نقش اختلالات روانی به خصوص افسردگی و اضطراب در پاتوژنز بیماری مورد بحث قرار گرفته است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان شیوع افسردگی در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی در بیماران مراجعه کننده با کلینیک دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال ۹۸-۱۳۹۷ بود. مواد و روش ها: در پژوهش مورد- شاهدی حاضر، تعداد ۴۰ بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی مراجعه کننده به کلینیک ویژه ی دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال ۰۹-۱۳۹۷ (گروه مورد) و تعداد ۴۰ فرد غیرمبتلا به بیماری لیکن پلان دهانی و کاملا سالم (گروه شاهد) مورد بررسی قرار گرفت. سپس پرسش نامه ی افسردگی بک (BDI (Beck Depression Inventory توسط افراد مورد مطالعه تکمیل گردید. در نهایت داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزارهای آماری تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری ۰/۰۵ درنظر گرفته شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که میانگین سنی گروه مورد (۴۳/۵۳ سال) کمتر از گروه شاهد (۴۴/۶۸ سال) می باشد. همچنین میانگین افسردگی در گروه مورد (۱۲/۷۸) بیشتر از گروه شاهد (۹/۵) بود، با این حال این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (p value<۰/۰۵). نتیجه گیری: به طور کلی این مطالعه نشان دهنده ی نقش افسردگی در پاتوژنز بیماری لیکن پلان دهانی بود. به طوری که سطح بالای افسردگی می تواند نقطه ی شروع واکنش های خودایمنی مختلف و ابتلا به لیکن پلان دهانی باشد.

کلیدواژه ها:

افسردگی ، شیوع ، لیکن پلان دهانی ، دندان پزشکی