نقش قصه گویی در آموزش

قصه و قصهگو آشنای همه انسانها در همه روزگاران و جوامع است. قصه تنها، فاتح دنیای کودکان نیست بلکه بزرگسالان نیزهنگام شنیدن یا خواندن قصه، درست مثل کودکان، با قصه همدل و همراه میشوند و صمیمیت و صفای کودکانه مییابند.قصه پاسخی است به کنجکاوی انسان وکنجکاوی یکی از ابعاد فطرت انسان است. قصه، آیینهای است که شنونده یا خوانندهخود را در آن مییابد. انطباق، الگو برداری، همسان سازی وگاه بازگو کردن در تنهایی و یا نمایش قصه توسط کودکان، نشاندهنده همین ویژگی است. علاوه بر این قصه ها پاسخی به نیاز انسان به آرامش نیز هستند و این که قصه از دیر باز تاکنون بالحظه های خواب پیوند داشته است به همین دلیل است. همچنین آرزوها و آرمانها نیز عمدتا در داستانها تحقق یافتهاند. فهمبخشی از رمز و رازهای زندگی، القای مفاهیم تربیتی، اخلاقی و آموزشی، دلیل دیگری است که قصه گویی و قصه پردازی راسبب می شود. قصه به سخن یا نوشته هایی از روزگاران قدیم و جدید اطلاق میشود که در آن شخصیت های گوناگون خیالی یاواقعی ماجراهایی می آفرینند. قصه ها از روزگاران قدیم برای آموزش، انتقال تجربه ها و تاریخ هر قوم از نسلی به نسل دیگر پدیدآمده اند. در این مقاله به تاثیر قصه در آموزش پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

قصه ، قصه گویی ، نظام تعلیم و تربیت