مروری بر تفاوت عقد ضمان با التزام به پرداخت دین

تورم روز افزون موجب کاهش ارزش پول می گردد و از طرفی بعضی از دیون چند سال پس از تعلق به ذمهپرداخت می شوند و این فاصله زمانی به واسطه تورم موجب کاهش چشمگیری از ارزش مبلغ مقرر شده درقرارداد می گردد لذا قانونگذار برای جبران ضرر طلبکار، مدیون را ملزم به جبران خسارت تاخیر تادیه نمودهاست. عقد ضمان، عبارت است از اینکه شخصی مالی را که بر ذمه دیگری است، بر عهده بگیرد. متعهد را «ضامن» طرف دیگر را «مضمون له» و شخص ثالث را «مضمون عنه» یا «مدیون اصلی» می گویند. لغوی ها در این که واژه ی «ضمان» از «ضم» گرفته شده یا از «ضمن»، اختلاف نظر داشته و برخی آن را از ضم به معنای ضم چیزی به چیز دیگر دانسته اند؛ اما بیشتر ایشان، آن را از ماده «ضمن» می دانند. ماده ۶۹۸ قانون مدنی حکم می کند که ضمان باعث سقوط دین مضمون عنه می شود و ضامن را به تنهایی ملتزم می سازد مگر قانون خاصی بهبقای دین حکم کند بیگمان هرگاه ضمان بدون هیچ قیدی واقع شود باعث برایت مدیون اصلی و انتقال دین بهذمه ضامن خواهد بود و نمی توان ادعا کرد که انتقال دین جنبه استثنایی دارد و به طور معمول ذمه ضامن وثیقهدین قرار می گیرد البته انتقال دین را نباید لازمه مفهوم ضمان یا از امور مربوط به نظم عمومی دانست و طرفینمی توانند در عقد ضمان شرط کنند که ذمه ضامن وثیقه طلب قرار گیرد یا ضامن و مدیون در برابر طلبکارمسیولیت تضامنی پیدا کند سکوت در برابر عرف نیز به منزله ذکر در عقد است. در این مقاله به تفاوت عقدضمان با التزام به پرداخت دین پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

ضمان ، عقد ضمان ، پرداخت دین.