دیپلماسی و سیاست خارجی آینده نگرانه و چالشهای نظام بین الملل

جوامع از زمان های کهن با یکدیگر روابط سیاسی داشته اند و در چارچوب یک سلسله اصول مشخص و از پیش تعیین شده، برای دستیابی به اهداف سیاست خارجی با کشورهای دور و نزدیک رابطه برقرار می کردند؛ توسل به »جنگ « به عنوان ابزاری کلاسیک و شناخته شده مورد توجه کشورها بوده و »دیپلماسی« نیز در تحصیل اهداف و رفع اختلافات نقش چشمگیری داشته است. سیاست خارجی آینده نگر نیازمند "اجماع" در سطح ملی و همبستگی در نظام سیاسی حاکم است و بدون ایجاد اجماع در سطح ملی و دست کم در میان نخبگان و بدون وجود همبستگی و وفاق سازمانی در سطح حاکمیت، دست یابی به اهداف کلان و تحقق منافع ملی از رهگذر کاربست ابزارهای سیاست خارجی امکان پذیر نیست. پیشبرد سیاست همسایگی و موفقیتهای خارجی در بستر منافع ملی از این نمونه است؛ بهنظر میرسد که دولت سیزدهم تا به اکنون توانسته است گامهای مثبتی در جهت بالا بردن سطوح تعامل با همسایگان در جهت منافع ملی بردارد؛ حفظ روحیه چند جانبهگرایی و عدمتکیه بر قدرت یا کشوری خاص- چنان که در ادوار گذشته وجود داشت- از نمودهای عینی برای این موفقیت(با تاکید بر علم آینده پژوهی ) است.