آموزه های تربیتی استاد و شاگردی در داستان حضرت موسی و خضر(ع)

خداوند متعال در آیاتی از سوره کهف داستانی را مطرح می کند که با بررسی و تحلیل داستان موسی و خضر در قرآن و روایات می توانیم به آموزه های تربیتی و آموزشی خوبی دست یابیم و منشور تربیتی و آموزشی والایی را برای فضای آموزشی در این رابطه ارائه کنیم که یکی از مهم ترین نیاز های جامعه ی اسلامی می باشد.لذا پژوهش حاضر کوشیده با روش تحلیلی توصیفی به این سوال پاسخ بدهد که آموزه های تربیتی و آموزشی در ارتباط با داستان موسی و خضر (ع) از منظر قرآن و روایاتچیست؟ که با مطالعه انجام گرفته در بحث پیش رو یافته های پژوهش حاکی از این است که مهم ترین آموزه های تربیتی عبارتند از: صبر و شکیبای در تحصیل علم،تنبه دادن شاگرد در موارد اشتباه،اهمیت پرورش قبل از آموزش،صبر و متانت مربی،تلاش برای همراهی با استاد،ادب در مقابل مربی و باور به الهی بودن علم و ماخذ آن در مقابل آموزه های آموزشی موجود می توان به ضرروت آمادگی علمی ،تاکید بر یادگیری در امر آموزش،سخاوت داشتن در آموزش، نحوه پاسخ دهی به سوالات متربی،داشتن صلاحیت علمی،اثر صبر درآموزش،تقدم اهم بر مهم در فرآینده آموزش و رنج سختی های آموزش اشاره کرد. روش گردآوری اطلاعات در این مقاله کتابخانه ای است و روش داده پردازی در این تحقیق توصیفی ،تحلیلی است

کلیدواژه ها:

آموزه ، تعلیم ، تربیت ، حضرت موسی و خضر