کارکردهای مسئولیت اخلاقی توسط کارگزاران و کارفرمایان در توزیع عادلانه خدمات اجتماعی

شهر امروز به عنوان یکی از عظیم ترین دستاوردهای فرهنگ و تمدن و یکی از فراگیرترین پدیدههای اجتماعی عصر حاضر است . بر حسب این گستردگی ،هر کس به فراخور ظن و فن خود، بدان می نگرد. نگریستن از وجه عدالت اجتماعی به شهر، شاید یکی از نگرشهای بسیار نادر و بنیادین شمرده شود (هاروی ۱، ۱۳۷۶: ۱). توزیع عادلانه ی امکانات در شهر، سبب افزایش کیفیت زندگی شده و در بلندمدت توسعه ی پایدار را به همراه خواهد داشت ؛ بنابر این ، روشن است که شکل پایدار شهری در رسیدن به عدالت اجتماعی تحقق می یابد. امروزه بحث از عدالت اجتماعی در کانون مطالعات شهری در تمامی رشته های مرتبط قرار دارد. تحقق عدالت اجتماعی در شهرها، در نهایت به رضایت شهروندان از شیوه ی زندگی خود منجر شده است و به ثبات سیاسی و اقتدار ملی کمک شایانی خواهد کرد. از منظر جغرافیا، عدالت اجتماعی شهر مترادف با توزیع فضایی عادلانه ی امکانات و منابع بین مناطق مختلف شهری و دستیابی برابر شهروندان به آنهاست ؛ زیرا عدم توزیع عادلانه ی آنها، به بحرانهای اجتماعی و مشکلات پیچیدهی فضایی خواهد انجامید (شریفی ، ۱۳۸۵: ۶). وجود نابرابری در توزیع خدمات و امکانات در محله های مختلف یک شهر، پدیدهای جدید در هیچ یک از شهرهای جهان نیست (عبدی دانشپور، ۱۳۷۸: ۳۷). نظام توزیع جمعیت در ایران متعادل نیست و علی رغم دگرگونی ها در نظام شهری ایران، سیمای اسکان و استقرار جمعیت در شهرها تصویرمناسبی ندارد. الگوی موجود اسکان و روند توزیعی آن نیز بیش از پیش به سوی عدم تعادل و نابسامانی گرایش یافته و تحول خواهد یافت . چنانچه توزیع خدمات و امکانات شهری بر اساس معیارهای صحیح و اصولی نباشد، خدمات رسانی به راحتی انجام نگرفته و خدمات مورد نیاز شهروندان به صورت متعادل در سطح شهر توزیع نمی گردد، در این حالت ممکن است عدم تعادلهایی بین پراکنش جمعیت و فضاهای خدماتی مورد نیاز مشاهده گردد (هادی پور، ۱۳۸۵: ۱۰۱). چنین واکنشی ، اثر نامطلوبی بر نظام اسکان و استقرار جمعیت گذاشته است (نظریان، ۱۳۸۹: ۱۸۴)؛ بنابر این ، مهم ترین رسالت برنامه ریزانو مدیران شهری در این زمینه ، تلاش برای دستیابی به آرمان »فرصت های برابر« در دسترسی گروههای مختلف شهری به خدمات شهری و از بین بردن تضاد در تامین فرصت های آموزشی ، بهداشتی ، خدماتی و... است . در جهت رسیدن به چنین هدفی ، رعایت اصل برابری و دستیابی برابر به فرصت های زیست شهری از اولویت های اساسی است (حاتمی نژاد، ۱۳۸۷: ۷۲). یکی از مهم ترین مسائل در شهرها، مساله ی توزیع عادلانه ی خدمات عمومی شهری برای تعداد زیادی از خدمات است .