تبیین اشتغال پذیری از طریق انطباق پذیری، خودکارآمدی کاریابی، ادراک پیچیدگی و آمادگی برای شانس: یک مدل میانجی

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین انطباق­پذیری مسیر شغلی و اشتغال­پذیری با میانجی­گری متغیرهای خودکارآمدی کاریابی، ادراک پیچیدگی و آمادگی برای شانس در میان بیکاران ایرانی بود. روش: داده­ها در این پژوهش از طریق نمونه­گیری داوطلبانه و بر روی یک نمونه­ی ۷۱۹ نفری از بیکاران ایرانی گردآوری شد. داده­ها با استفاده از تحلیل مدل سازی معادلات ساختاری تحلیل شد. جمع­آوری داده­ها از طریق مقیاس انطباق­پذیری مسیر شغلی، مقیاس خودکارآمدی کاریابی، شاخص­ ادراک پیچدگی، شاخص آمادگی برای شانس و مقیاس اشتغال­پذیری انجام شد. یافته­ها: نتایج  نشان داد ضریب تاثیر انطباق­پذیری مسیر شغلی بر خودکارآمدی کاریابی (۰۰۱/۰>p و ۷۵/۰= γ)، ادراک پیچیدگی (۰۰۱/۰>p و ۶۴/۰= γ) و آمادگی برای شانس (۰۰۱/۰>p و ۸۸/۰= γ) به لحاظ آماری معنادار است. علاوه­براین، ضریب تاثیرخودکارآمدی کاریابی (۰۰۱/۰>p و ۳۹/۰= β)، ادراک پیچیدگی (۰۰۱/۰>p و ۱۷/۰ = β) و آمادگی برای شانس (۰۰۱/۰>p و ۶/۰= β) براشتغال­پذیری بعنوان متغیر وابسته­ی درون­زا از نظر آماری معنادار است. همچنین انطباق­پذیری مسیر شغلی با اشتغال­پذیری به طور غیرمستقیم از طریق این متغیرها رابطه داشت. نتیجه­گیری:  به­طور کلی، با توجه به یافته این پژوهش مبتنی بر وجود رابطه غیر مستقیم بین انطباق پذیری مسیر شغلی و اشتغال پذیری، بایستی خاطر نشان کرد که برای افزایش اشتغال­پذیری نه تنها توجه به انطباق­پذیری ضروری است بلکه توجه به راهبردهای افزایش خودکارآمدی کاریابی، ادراک پیچیدگی مبتنی بر سیستم تفکر باز و نیز افزایش آمادگی برای شانس اهمیت دارد.

کلیدواژه ها:

Employability ، Career adaptability ، Complexity perception ، Luck readiness ، Job search self-efficacy ، اشتغال پذیری ، انطباق پذیری مسیرشغلی ، ادراک پیچیدگی ، آمادگی برای شانس ، خودکارآمدی کاریابی