تاریخ گرایی نو: بازنگری ارتباط تاریخ و ادبیات از منظری نوین

ادبیات و تاریخ هر ملت رابطه ای انکارناشدنی با یکدیگر دارند. رئالیسم ادبیات را آیینه ی جامعه و تاریخ می داند. مارکسیسم ادبیات را متاثر از جامعه و تاریخ می پندارد و در رویکرد تاریخی سنتی مطالعهی تاریخ به منظور فهم بهتر متن ادبی مورد توجه قرار می گیرد. این رابطه نیازمند بازنگری از منظری نوین می باشد زیرا مکاتب و رویکردهای مذکور از دو مشکل جزئینگری و عدم درک رابطه ی متقابل تاریخ و ادبیات رنج می برند. تاریخ گرایی نو (New Historicism) امکان بازنگری این رابطه را فراهم می کند. این اصطلاح به گونهای از مطالعات ادبی اطلاق می شود که در اواخر دهه ی هفتاد میلادی در واکنش به رویکردهای متن محوری از قبیل صورت گرایی، نقد نو و تاریخ گرایی سنتی که از مطالعه ی موقعیتی ادبیات غافل بودند پا به عرصه گذاشت. این رویکرد جدید روابط مربوط به قدرت را به عنوان مهم ترین موقعیت (context) برای هر متنی قلمداد میکند و به یک متن ادبی به عنوان فضایی برای نمایش روابط مربوط به قدرت و تعامل گفتمان های مختلف می نگرد. علی رغم اینکه علاقه و توجه به نظریه (ساختارگرایی، پساساختارگرایی و ساختارشکنی) از دهه ی نود سیر نزولی پیدا کرده است ولی بیش از پیش بر توفیق تاریخ نگاری نو افزوده. مقاله پیش رو به ارتباط میان ادبیات و تاریخ، معرفی تاریخ نگاری نو و عوامل توفیق این رویکرد می پردازد.