نوع، میزان و علل آسیبهای ورزشی در ورزشکاران رزمیکار نخبه

هدف از پژوهش حاضر، نوع، میزان و علل آسیبهای ورزشی در ورزشکاران رزمیکار نخبه بود . به همین منظور تعداد 63 n= ورزشکار که در رشتههای کونگفو، تکواندو، کاراته و ووشو لیگ 1 و لیگ برتر کشور کهدر سال 1765 در مسابقات کشوری شرکت کرده بودند، در این تحقیق حضور داشتند. پرسشنامه بین کلیه نمونهها توزیع و در نهایت تعداد 37 n= پرسشنامه عودت و مورد استفاده قرار گرفت . در تحقیق حاضر از فرم گزارشآسیب فولر و پرسشنامه جمعیت شناختی استفاده گردید. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از روشهای آمار توصیفی و استنباطی )آزمون خیدو( استفاده شد. نتایج نشان داد که عدم آمادگی بدنی 47/9 ماهیت رشته 39/7 و گرم نکردن 21/9 درصد بیشترین علل آسیب در بین رزمیکاران بوده است. گرفتگی عضلانی ) 73 درصد(، کوفتگی 32/6 درصد و استرین 15/2 درصد( بیشترین نوع آسیبهای وارد شده در رزمیکاران بوده است همچنین توزیع آسیبهای ورزشی را نشان میدهد. ناحیه سر و صورت با 69/6 درصدبطورمعناداری بیشترین>5/ آسیب را به خود اختصاص داده است ) 50 p (. بنابراین، بر اساس یافته های تحقیق حاضر و تحقیقات مشابه عدم آمادگی بدن و ناکافی بودن میزان و کیفیت برنامههای تمرینی مهمترین دلایل بروز آسیب در رشته های رزمیمی باشد. لذا مربیان و دست اندرکاران تیم های رزمی بویژه در سطوح ملی و در رده های مختلف خصوصا نوجوانان و جوانان که به علت تجربه پایین درصد آسیب پذیری بیشتری دارند ، باید از روش های اصولی گرم کردن وهمچنین کاربرد روش های علمی تمرین از بروز آسیب دیدگی جلوگیری نمایند . قابل ذکر است که شروع فعالیت های رقابتی پیش از عدم بهبود کامل و رهایی از آسیب دیدگی می تواند از مهمترین عوامل موثر بر آسیبدیدگی رزمی کاران باشد که باید در تحقیقات آینده مورد بررسی قرار گیرد