پیشنهادها یی برا ی بهبود دستورعمل شناسایی و اولویت بندی نقاط پرتصادف راه های ایران

فراوانی تعداد تصادفات جاده ای و پراکندگی جغرافیایی آنها در شبکه جادهای ایران، شناسایی نقاط حادثه خیزرا به یک و ظیفه حیاتی تبدیل نموده است. به دلیل سرشت احتمالی رخداد تصادف و نوع و شدت آن، قضاوت صحیح وبا اطمینان بالا درباره حادثه خیز بودن یک نقطه یا ناحیه از راه، موضوعی بحثبرانگ یز بوده که علاقه پژوهشگران بسیاریرا به تحقیق در این زمینه و ارائه راهکارهای شناسایی برانگیخته است. اگرچه هر کشته یا مجروح در تصادف از اهمیتبالایی برخوردار است، اما به دلیل محدودیت های مالی و فنی می بایست یک فرآیند اولویت بندی نیز انجام و نقاط با اولویتبیشتر برای اصلاح انتخاب شوند. یک نکته مهم این است که بسیاری از نقا طی که به عنوان یک نقطه حادثه خیز شناختهمی شوند، ممکن است هیچ ارتباط منطقی با علت های شناسایی شده نداشته و با انجام اقدامات بهبودی، تنها آ ن نقطه بهنقطه دیگری منتقل شود. از سوی دیگر، پایبندی صرف به تعداد تصادفات فوتی و بی توجهی به شمار تلفات یا جراحاتدر کنار شدت آنها، میتواند منجر به شناسایی نابهینه یا نادرست یک نقطه حادثه خیز شود. هدف این مقاله، بررسیدستورعمل اخیر شناسایی و اولویت بندی نقاط پرتصادف راه های ایران از دید قابلیت ها و نقاط ضعف، و تطبیق آن با آخریندستاوردهای پژوهشی و فنی در این زمینه و ارائه پیشنهادهایی برای بهبود قابلیت های آن می باشد.

کلیدواژه ها:

ایمنی راه ، شناسایی نقاط حادثه خیز و پرتصادف ، روش بیز تجربی ، جراحات شدید