اجرای ارای داوری خارجی (مطالعه تطبیقی :ایران و عراق )

یکی ازمهمترین اسناد بین المللی درخصوص شناسایی و اجرای ارای کنوانسیون نیویورک ۱۹۵۸ می باشد که میتواند گفت تمامی دول به آن ملحق شده اند ایران و عراق نیز ازجمله کشورهایی هستند که به کنوانسیون مذکور ملحق شده اند اشنایی و شناسایی موارد عدم شناسایی ارای داوری باعث میگردد که ازعدم شناسایی و اجرای ارای داوری جلوگیری گرددحقوق ایران و عراق در زمینه داوری، تعاریف مشترک و یکسانی داشته ولی شرایط شناسایی، شرایط اجرا و موانع اجرای آرای داوری خارجی در حقوق هر دو کشور متفاوت است حقوق ایران گرچه در قانون ویژه ای مشمول حقوق بین الملل شده است، اما در سال ۲۰۰۱ به کنوانسیون مذکور ملحق شده است، اما حقوق عراق در قانون خاص و از لحاظ الحاق به این کنوانسیون به این موضوع توجهی نکرده است. وجه اشتراک حقوق ایران و عراق این است که قواعد داوری داخلی به ترتیب در قانون آیین دادرسی مدنی در قوانین سال ۱۹۱۱و ۱۹۶۱ آمده است که در داوری خارجی نیز کاربرد دارد. بدین ترتیب حقوق ایران ضمن بهره مندی از حقوق فرانسه، از اسناد بین المللی بهره بیشتری برده است و حقوق عراق ضمن بهره مندی از حقوق مصر و فرانسه، رویه گذشته حقوق دو کشور را در شناسایی و اجرای آرای داوری خارجی مورد توجه قرار می دهد. تعیین کرده است. شرایط رسمی انجام داوری که در حقوق ایران و عراق رایج است عبارتند از: شرایط ظاهری داوری، مهلت انجام داوری، اداره داوری پس از ابلاغ، رفع ابهام و اختلاف از رای و اجرای آرای داوری نهایی موانع داوری مشترک ایران و عراق عبارتند از: داوری علیه نظم عمومی، داوری بر خلاف واقعیت، داوری بر اساس خطای فاحش اصلاح ناپذیر و رفع نیاز به داوری پس از داوری است.