شناخت مولفه های بازآفرینی منظر میراثی در محوطه های باستان شناسی بر اساس تحلیل نمونه های موردی

شهرهای امروزی بیش از پیش دچار بحران شناختی و هویتی هستند. مجموعه های باستانی تاریخی همچون منابع با ارزشی می توانند شهرها را با گذشته غنی خود پیوند دهند و هویت گمشده شان را احیا کنند. این مجموعه ها در هر کجای سرزمین که باشند، نیارمند شناسایی، ثبت و باز آفرینی می باشند چرا که شناسایی آنها ارزش های سرزمینی را ارتقا می بخشد و حفاظت از آنها به منزله ی حفاظت از تاریخ و هویت یک ملت می باشد. حفاظت و باز آفرینی این محوطه های ارزشمند، که ذیل منظر میراثی طبقه بندی می شوند جهت بازنمایی تاریخ و فرهنگ گذشته برای نسل آتی ضروری به نظر می رسد. به جهت آسیب دیدن روح مکان های تاریخی از باز آفرینی های کالبدی صرف، این پژوهش به دنبال پاسخ به این سوال است که چه شاخص هایی در باز آفرینی و احیای مناظر میراثی مناسب هستند؟ روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی بر اساس روش شناسی کیفی است. در این حقیق با مطالعه ی پنج نمونه ی موردی در سطح جهانی به تبیین شاخص های باز آفرینی در سه حوزه ی رفع بحران کالبدی، باز آفرینی هویت کالبدی، فرهنگی و اجتماعی، روش های نوین پرداخته شده است و در نهایت پیشنهاداتی در راستای استفاده در الگوهای مشابه منظر میراثی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

معماری منظر ، منظر میراثی ، محوطه تاریخی ، محوطه باستان شناسی