تاثیر خانه های بومی در توسعه گردشگری شهر تالش مطالعه موردی: منطقه اسپی مزگت (تالش)

این پژوهش به بررسی مفاهیم توسعه گردشگری، معماری بومی و ارائه نمونه ای کم آشنا ومتفاوت، ولی حائز اهمیت در معماری بومی در منطقه دیناچال رضوانشهر، منطقه اسپی مزگت درگیلان می پردازد، همچنین قابلیت ها، نیازها، ضعف ها و شاخصه های این منطقه و بناهای کهن برای رسیدن به توسعه گردشگری بومی و روستائی و شهری را مورد بحث قرارمی دهد. توانمندی های این منطقه و بنای موجود جهت توسعه وحفظ ارتباط هماهنگ و موزون انسان با محیط، محافظت ازتاریخ، فرهنگ، عدم هویت زدائی و همشکل شدن شهرها ممانعت ازفردگرائی، بکارگیری هدفمند افراد بومی، رشد و ارتقاء کیفیت زندگی ساکنین منطقه قابل توجه است. از این رو، پرسش اصلی این پژوهش را میتوان به شرح زیر مطرح کرد: -آیا برای توسعه گردشگری در منطقه اسپی مزگت رابطه ای منطقی بین جاذبه های طبیعی، فرهنگی و تاریخی وجود دارد ؟ در منطقه اسپی مزگت امکان توسعه گردشگری رابطه بین جاذبه های طبیعی، فرهنگی و تاریخی موجود است. و این منطقه با داشتن بنای تاریخی و استفاده از محیط طبیعی (کوه، دریا) و ورزش اصیل سوارکاری برای گشت (تفریحی و ورزشی) برای گردشگری، و بناه کردن خانه های بومی برای جذب توریسم نقش مهمی ایفا می کند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بین جاذبه های طبیعی و یادمان های تاریخی، میزان پذیرش گردشگران از سوی مردم بومی و امکان توسعه گردشگری دراین منطقه رابطه معناداری وجود دارد، مسوولان و مدیران این منطقه با به روز کردن این توانها در توسعه گردشگری منطقه می توانند بسیار موثر باشند . سرانجام باجمع بندی ونتیجه گیری، جایگاه این نمونه معماری بومی درتوسعه گردشگری روستائی و شهری و اهمیت احیای بناهایی اینگونه و محیط اطراف آن جهت دستیابی به تمام جوانب توسعه را مشخص می کند.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، گردشگری ، معماری پایدار ، تالش ، منطقه اسپی مزگت