بررسی مولفه های معماری محیطی و تعامل آن با سازه

معماری امروز برخلاف بهر هگیری از دستاوردهای فناوری جدید در بیشتر موارد فاقد تعامل مناسب با محیط و طبیعتاست. این ناهماهنگی با طبیعت مسائلی همچون آلودگی محیط زیست، کاهش منابع طبیعی و تغییرات اقلیمی را تشدیدنموده و سرعت می بخشد. در این میان چگونگی پایدار بودن ساختمان و مولفه های ایجادکننده پایداری محیطی در یکبنا مورد سوال است؛ درحالیکه سازه تدبیری برای برپایی بنا به نظر می رسد می توان گفت سازه جز ء تفکیک ناپذیرمعماری است و در هر یک از حوزه ها نقش تعیین کننده دارد. سازماندهی فضایی، تشکیل حجم، تعریف فرم و فضا، د رمعنا بخشی به محورها و آرایش ها، بیان مفاهیم از نقش های بااهمیت سازه در معماری به حساب می آیند. نقش سازه درتاثیر بر ذهن، انتقال مفاهیم ، ادراک فضا و رشد فناوری موجب تقویت قابلیت های معماری به عنوان نیا زی مبرم د رزندگی بشر شده است. بدین ترتیب سازه را می توان به مثابه زبانی برای بیان و یا نقد معماری دانست. از طرف دیگرمعماری خود رشد و توسعه سازه را سبب شده، شکل، مقیاس و نوع آن را تعیین کند. امروزه نیاز بیش ازپیش در توجه بهمعماری ساختمان های عمومی که سازه در آ نها بیشتر نمایان است افق جدیدی در تعامل معماری و سازه گشوده کهبی شک معماری فردا را متحول خواهد کرد. همچنین تصور ساماندهی فضاهای داخلی بناها از دید معماری، خصوصاساختما نهای عمومی بدون عناصر ساز های غیرممکن است. در این مقاله سعی بر این شده که تعاملی بین سازه و معماریبرقرار کنیم این نگاه دربردارنده این می باشد که سازه به عنوان جان و ظاه ر بناهای ما مطرح گردد و خود در خلق فضاها یمعما رانه و منطبق با انسان جلوه نمایی کند و همچنین یک خوانش جدید در فهم بنا سازه و فضا مطرح گردد.

کلیدواژه ها:

محیط ، پایداری محیطی ، سازه ، فرم ، معنا بخشی