بررسی اثرات مودهای بالاتر در توانایی روش های تحلیل استاتیکی غیر خطی جهت ارزیابی عملکرد لرزه ای سازه ها

علیرغم پیشرفت های قابل توجه در زمینه روش های تحلیلی و گسترش نرم افزارهای مهندسی ، با این وجود به جهت نامشخص بودن حرکات زمین در آینده و رفتارهای پیچیده سازه ، امکان استفاده از تحلیل های تاریخچه زمانی غیر خطی برای مهندسان و طراحان بسیار دشوار میباشد . این موضوع سبب گشته است تا روش های جایگزینی بر اساس تحلیل های استاتیکی غیر خطی ارائه گردد . روش ضرائب ارائه شده توسطFEMA356 و روش طیف ظرفیت ، ارائه شده توسط ATC 40 ، از جمله این روش هاست که در سال های اخیر مورد استفاده قرار گرفته و در ضوابط جدیدتر نظیر FEMA 440 و FEMA451 مورد تجدید نظر نیز قرار گرفته است . با وجود نتایج نسبتا قابل قبول روش های مذکور ، عدم وارد نمودن موارد تاثیر گذاری نظیر اثرات مودهای بالاتر ، که در سازمان های بلندمرتبه و خاص می تواند تعیین کننده باشد ، سبب شده است تا روش های دیگری نظیر تحلیل پوش اور مردال 1 ، ارائه گردد . در این مطالعه ، میزان توانایی عملکرد روش های استاتیکی غیر خطی جهت برآوردپاسخ دینامیکی سازه ، مورد بررسی قرار می گیرد . بررسی شاخص های مختلف رفتاری آن ها نشان می دهد که به جهت تاثیر مودهای بالاتر ، روش های متداول تحلیل استاتیکی غیر خطی توانایی تخمین صحیح نیازهای تغییر شکلی سازه های بلند مرتبه را خصوصا در طبقات فوقانی نداشته و اگر چه روش MPA نتایج را تا حدود بهبود بخشیده است ، ولی خصوصا در برابر نگاشت های نزدیک گسل ، از دقت بالایی برخوردار نمی باشد .

کلیدواژه ها:

تحلیل استاتیکی غیر خطی ، مودهای بالا ، عملکرد لرزه ای ، نگاشت های دور از کسل ، نگاشت های نزدیک گسل