تاب آورکردن بافتهای فرسوده شهری در مقابل زلزله در شهرهای آینده (مطالعه موردی: منطقه شیرآباد شهر زاهدان)

امروزه به سبب بحران ها و آسیب های مختلف شهری از جمله در برابر زلزله، مطالعه پیرامون تاب آوری در برابر زلزله اهمیتیافته است. هدف از پژوهش حاضر، تحلیل تاب آوری بافت منطقه شیرآباد شهر زاهدان در برابر زلزله است. در این راستا روشپژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی- تطبیقی است و جهت محاسبه تاب آوری این منطقه از روش میانگین از حد بهینه استفادهشده است و با مرور مطالعات مختلف، شاخص ها و حد بهینه آنها، بروزرسانی شدهاند. سپس برای تعیین میزان عددیشاخص های ابعاد اجتماعی، اقتصادی و کالبدی از اطلاعات کتابخانه ای و آمار سازمانهای مربوطه و مشاهده استفاده شده استو برای تعیین میزان عددی شاخصهای بعد تاب آوری نهادی نیز، پرسشنامه ای طراحی گردید و میان ۳۸۴ نفر که براساسفرمول کوکران به دست آمد، توزیع شد که ضریب اطمینان آن ۹۵ درصد شد. ضریب آلفای کرونباخ برای ۳۵ پرسشنامه نمونه،۰.۹۳۴ شد که گویای پایایی بالای آن است و روایی پرسشنامه ها نیز با روش تحلیل محتوا بررسی گردید. براساس یافته هایاین پژوهش، و با توجه به عدد بهینه، در میان ابعاد مختلف تاب آوری، هیچکدام از ابعاد تاب آور نیستند؛ در این میان بعداقتصادی تاب آوری بیشتری دارد (۰.۸۲) که علت آن عمدتا می تواند به سبب عدم مراکز کسب وکار بزرگ مقیاس باشد و پس ازآن به ترتیب ابعاد نهادی (۰.۸۱)، اجتماعی (۰.۷۳) و کالبدی (۰.۷۲) تاب آورتر هستند و در حالت کلی نیز تابآوری شیرآباد۰.۷۷ می شود که تاب آور نیست. نهایتا باتوجه به اهمیت بعد کالبدی در برابر زلزله، مجموعه راهکارهایی جهت تاب آور کردنکالبدی این منطقه آورده شده است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری کالبدی ، روش میانگین از حد بهینه ، شیرآباد زاهدان