بازنمایی فضای شهری آینده در شعر فارسی

شعر تراوش ذهنی شاعر در یک بستر مکانی-زمانی است و این بستر همواره از جهات گوناگون با تاروپود شهر درهم آمیختهاست. شاعران ایرانی از دیرباز در خلال مناسبات اجتماعی، شهر و فضای شهری را نیز در اشعار خود انعکاس میداده اند. ایناشعار که با اشاره به دغدغه های انسان شهری به موضوعات اجتماعی می پرداختند با بازتاب المان های شهری و مکان متد سازیفضا در متن شعر؛ شعر شهری را آفریدهاند. شعر شهری آیین های تمامنما از ابعاد اجتماعی، فرهنگی، کالبدی و... شهر است.ازاین رو می توان گفت: اشعار گذشته و معاصر شاعران ایرانی که اندیشه و فرهنگ اصیل را در خود جای داده اند، بهترین مصالحبرای ساخت شهر ایرانی آینده میباشند. این پژوهش با بررسی اشعار شاعران نامدار گذشته و معاصر ایرانی به دنبال یافتنکاربست های کالبدی شهر در شعر، به منظور بازآفرینی فضای شهری در شهر آینده است. برای این منظور ابتدا نقش شعر درحفظ ساختار فرهنگی جامعه بررسی شده است. در ادامه با بررسی آرمانشهر به عنوان حد مطلوب شاعران برای شهر و دنیایخود؛ و همچنین برخی اشعار با نگرش مثبت به شهر، اصولی کلی برای ساختن فضای شهری آینده استخراج شده است. از نتایجحاصله می توان به وجود پیوندی عمیق میان فرآیند سرودن شعر و فرآیند تغییرات شهر نام برد که درنهایت شعر به عنواننوشته ای حامل معنا، معنا دهنده به کالبد گوشه و کنار شهر می شود و مکان هایی جاودان پدید می آورد که مردم را به خودفرامیخوانند. سیر انتقال این مکان ها از گذشته به حال و به دنبال آن آینده، می تواند مسیر طراحی فضاهای شهری آینده رابه نحو مطلوبی روشن سازد.

کلیدواژه ها:

شهر آینده ، فضای شهری ، شعر فارسی ، فرهنگ