بررسی و ارزیابی شاخص های تاب آوری شهری (مطالعه موردی: شهر کرمانشاه)

شهرها و مناطق شهری، نماینده سیستم های متراکم و پیچیده ای از خدمات به هم پیوسته هستند. به این ترتیب، آنها باشمار فزاینده ای از مسائلی که مسبب خطرپذیری بلایا هستند روبرو می باشند. از این رو تاب آوری به دلیل آنکه آسیب پذیری سیستم های اجتماعی و تکنولوژیکی به طور کامل قابل پیش بینی نیستند اهمیت می یابد. تمرکز بر تاب آوری یک تغییر در تحقیقات پارادایمی را داشته به صورتی که از طریق آن تاکید تحقیقات در بسیاری از رشته ها از تحلیل گذشته نگر ناایمن به شناخت منابع ایمنی با توجه به تهدیدات عملکرد سیستم جهت یافته است. چارچوب های مطالعاتی دارای شاخص هایی در سه بعد اقتصادی، اجتماعی، مدیریتی-نهادی می باشند که بسته به ماهیت هر یک از چارچوب ها، میزان شاخص های استفاده شده در آنها متغیر می باشد. از سویی دیگر دسترسی به داده ها نیز از الزامات انتخاب شاخص ها در این تحقیقات بوده است. هدف این مقاله سنجش شاخص اقتصادی ، اجتماعی و مدیریتی -نهادی تابآوری در بافتهای شهر کرمانشاه است. روش انجام این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش تعداد ۳۸۳ نفر براساس فرمول کوکران انتخاب و مورد پرسشگری قرار گرفتندو با توجه به نظرات ۱۰ نفر از کارشناسان و متخصصان برنامه ریزی شهری، سطح اهمیت شاخص های موثر بر میزان تاب آوری مشخص شدند و از نرم افزار AHP برای وزن دهی داده ها استفاده شده است. نتایج نشان داد از میان شاخص های اقتصادی ظرفیت جبران خسارت به علت داشتن وزن بالاتر به عنوان مهمترین عامل اقتصادی و مالکیت به علت داشتن کمترین وزن به عنوان کم اهمیت ترین عامل می باشد.. همچنین نتایج نشان داد از میان شاخص های مدیریتی-نهادی یکپارچگی و وحدت نهادی به علت داشتن وزن بالاتر به عنوان مهمترین عامل مدیریتی نهادی و پوشش بیمه ای به علت داشتن کمترین وزن به عنوان کم اهمیت ترین عامل می باشد..