ارزیابی عملکرد و مولفه های پر شدن دانه تریتیکاله (.X Triticosecale Witt) متاثر از کاربرد قارچ میکوریزا، ورمی کمپوست و نانوسیلیکون در شرایط کمبود آب

به منظور بررسی تاثیر ورمی کمپوست، میکوریزا و نانوسیلیکون بر عملکرد و محتوای کلروفیل تریتیکاله در شرایط محدودیت آبی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه محقق اردبیلی در سال ۱۳۹۸ اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل در طول دوره رشد به عنوان شاهد و قطع آبیاری در ۵۰ درصد مراحل آبستنی و سنبله دهی به ترتیب به عنوان محدودیت شدید و ملایم آبی)، کاربرد کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد به عنوان شاهد، کاربرد ورمی کمپوست، میکوریزا و کاربرد توام ورمی کمپوست و میکوریزا) و محلول پاشی نانوسیلیکون (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد و محلول پاشی دو گرم در لیتر نانوسیلیکون) بودند. نتایج نشان داد که کاربرد ورمی کمپوست، میکوریزا و نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل محتوای کلروفیلa (۶۱.۰۲ درصد)، b (۴۳.۱۷ درصد)، کلروفیل کل (۵۵.۹۷ درصد)، کارتنوئید (۵۵.۸ درصد)، حداکثر وزن دانه (۵۴.۷۸ درصد)، طول دوره پرشدن دانه (۱۶.۲۶ درصد) و دوره موثر پرشدن دانه (۴۶.۱۶ درصد) را نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی و نانوسیلیکون تحت شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی به طور معنی داری افزایش داد. همچنین یک افزایش حدود ۳۶.۷۸، ۴۵.۸۳، ۶۱.۸، ۴۴.۱۱ و ۵۹.۵۲ درصدی معنی دار به ترتیب در ارتفاع بوته، طول سنبله، تعداد دانه در سنبله، وزن صد دانه و عملکرد تک بوته درکاربرد ورمی کمپوست، میکوریزا و نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی و نانوسیلیکون در شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی وجود داشت. به نظر می رسد کاربرد کودهای زیستی و نانوسیلیکون می تواند با بهبود محتوای کلروفیل و مولفه های پرشدن دانه، عملکرد دانه تریتیکاله را در شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، کاروتنوئید ، کودهای زیستی ، محتوای کلروفیل