بررسی تاثیر سیلیسیم بر عملکرد گندم و کارایی مصرف آب در شرایط تنش خشکی

این پژوهش به­منظور بررسی اثر سیلیسیم بر عملکرد گندم و کارایی مصرف آب در شرایط تنش خشکی در مزرعه تحقیقاتی موسسه تحقیقات خاک و آب کرج به­صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در سال زراعی ۹۵-۱۳۹۴ اجرا گردید. عامل اصلی آبیاری در دو سطح آبیاری کامل و تنش (۴۰ % کمتر از نیاز آبی گیاه)، عامل فرعی شامل محلول پاشی سیلیکات­پتاسیم در سه سطح (صفر، ۵/۲ و ۵ کیلوگرم در هکتار)، در سه مرحله ی ساقه­روی، ظهور سنبله و مرحله­ی خمیری شدن و مصرف خاکی سیلیکات­پتاسیم در دو سطح (صفر و ۲۰ کیلوگرم در هکتار) در مرحله­ی ساقه­روی بود. نتایج نشان داد که کاربرد سیلیکات پتاسیم (مصرف خاکی و محلول­پاشی) موجب افزایش عملکرد دانه، وزن هزاردانه، تعداد دانه در خوشه، طول خوشه و ارتفاع اندام هوایی گندم شد. کاهش آبیاری از ۱۰۰% به ۶۰% نیاز آبی گندم موجب کاهش عملکرد دانه گندم به مقدار ۳/۸% شد ولی کاربرد سیلیکات پتاسیم این کاهش را جبران نمود به­طوری که در شرایط تنش خشکی، عملکرد دانه گندم با محلول­پاشی پنج در هزار سیلیکات پتاسیم، ۶/۳۰% نسبت به عدم کاربرد سیلیسیم افزایش یافت. بیشترین کارایی مصرف آب در شرایط تنش خشکی  بدست آمد و محلول­پاشی پنج در هزار سیلیکات پتاسیم، موجب افزایش کارایی مصرف آب به مقدار ۳۱% نسبت به عدم کاربرد سیلیسیم شد. از این رو با توجه به نتایج بازده اقتصادی در مقایسه با عرف کشاورزان می­توان توصیه کرد که در شرایط تنش خشکی، از محلول­پاشی سیلیکات پتاسیم با غلظت پنج در هزار طی مراحل رشد گندم استفاده شود.

کلیدواژه ها:

رژیم آبیاری ، سیلیکات پتاسیم ، گندم رقم سیوند