شناسایی ملاک ها و نشانگرهای اصیل نویسی در نگارش علمی دانشگاهی

با توجه به تغییراتی که امروزه در فضای آموزش عالی در جریان است، ارتقای کیفیت نگارش علمی، یکی از اهداف عمده و اصلی نظام آموزشی و یکی از دغدغه های اصلی اعضای هیئت علمی دانشگاه ها، دانشجویان و دانشمندان به شمار می آید. برای این امر، لازم است سطوح کیفی ویژگی های آن شناخته شوند و تمرین های مستمر و دقیق برای کسب و ارتقای توانمندی ها از طریق خودارزیابی، ارزیابی همگنان و متخصصان انجام شود. اصالت نگارشی، از مهم ترین ویژگی های نگارش علمی دانشگاهی است. هدف از پژوهش حاضر، شناسایی ملاک ها و نشانگرهای اصیل نویسی در نگارش علمی دانشگاهی است. بدین منظور با استفاده از روش پدیدارشناسی و مصاحبه نیمه ساختارمند با دوازده نفر از اعضای هیئت علمی دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران که از طریق روش نمونه گیری ملاکی انتخاب شده بودند، داده ها گردآوری شد. یافته ها به شناسایی ۵۲ نشانگر و دسته بندی هفت ملاک شامل «آزادمنشی نگارشی»، «اخلاق منبع گزینی و منبع نویسی»، «عاملیت بخشی به اخلاق نگارشی»، «مستدل نویسی»، «محتمل نویسی»، «کاربردی بودن» و «بازتاب اندیشه و نگرش پژوهشگر» منجر شد. نتایج پژوهش بر اهمیت انکارناپذیر اصیل نویسی در نگارش علمی دانشگاهی و ضرورت آموزش مبتنی بر ملاک های آن صحه می گذارد. آموزش و ارزشیابی متون پژوهشی مبتنی بر ملاک ها و نشانگرهای شناسایی شده، می تواند در بهبود کیفیت نگارش علمی دانشگاهی مفید واقع شود. در انتهای پژوهش، پیشنهادهایی برای بهبود اصالت نگارش علمی دانشگاهی ارائه شد.

کلیدواژه ها:

نگارش علمی ، اصیل نویسی ، نگارش دانشگاهی ، اخلاق نگارشی ، پدیدارشناسی