اثرات دگرآسیبی عصاره برگ و پوست کهور پاکستانی (Prosopis juliflora) بر خصوصیات سبز شدن دو گونه مرتعی Pennisetum divisum و Taverniera spartea

هدف از این تحقیق بررسی مقایسه اثرات ریشه و برگ کهور پاکستانی (Prosopis juliflora (Sw) DC) در غلظت‎های مختلف بر درصد سبز شدن، شاخص بنیه بذر، طول ریشه‎چه و ساقه‎چه دو گونه مرتعی لاتی (Taverniera spartea (Burm. f.) DC.) و ریش‎پری شن‎دوست Pennisetum divisum (Forssk. ex J. F. Gmel.) Henrard در استان هرمزگان است. پس از پودر نمودن برگ و پوست ساقه کهور پاکستانی و مخلوط کردن آن با خاک فضای باز رویشگاه کهور پاکستانی (۰، ۲۰، ۴۰، ۶۰ و ۸۰ گرم از هر اندام در هر کیلوگرم خاک)، ۱۵ عدد بذر دو گونه ریش‎پری شن‎دوست و لاتی با ۴ تکرار در خاک مورد نظر کشت و متغیرهای مورد نظر ثبت و با استفاده از آنالیز آماری GLM تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد شاخص بنیه بذر، طول ریشه‎چه و ساقه‎چه گونه لاتی در خاک آغشته به پوست با مقادیر۷۷/۱۰، ۴۷/۳ و۶۳/۳ سانتی‎متر و در گونه ریش‎پری شن‎دوست با مقادیر ۷/۵، ۳۶/۴ و ۱۵/۴ سانتی‎متر بیشتر از مقادیر آن‎ها در برگ بود. همچنین شاخص بنیه بذر و طول ساقه‎چه در گونه لاتی و شاخص بنیه بذر، طول ریشه‎چه و ساقه‎چه در گونه ریش‎پری شن‎دوست در تیمار ۸ درصد کمترین مقدار را داشت. اثرات متقابل غلظت× اندام نیز نشان داد، عصاره برگ اثرات معنی‎دار کاهشی بر شاخص بنیه بذر، طول ساقه‎چه در هر دو گونه و طول ریشه‎چه در گونه ریش‎پری شن‎دوست دارد. همچنین درصد سبزشدن در گونه ریش‎پری شن‎دوست در تیمار شاهد (۳۳/۱۸ درصد) بیشترین مقدار را داشت. نتایج تحقیق نشان داد کهور پاکستانی دارای اثرات بازدارندگی بر گونه‎های مرتعی است بنابراین انتخاب این گونه برای جنگل‎کاری در نواحی بیابانی، بایستی با حساسیت بیشتری انجام پذیرد و استفاده از گونه‎های بومی کنار، کهور و مغیر در اولویت قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

پوشش ‎کف ، گونه‎های بومی ، گونه مهاجم ، استان هرمزگان