تعیین اثربخشی یادگیری معکوس بر بازداری رفتاری و اضطراب تحصیلی در دانش آموزان پسر پایه دهم

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی یادگیری معکوس بر بازداری رفتاری و اضطراب تحصیلی در دانش آموزان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه دهم تجربی دوره دوم متوسطه شهر رشت در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بودند که از میان آنها، ۴۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه بازداری رفتاری شامل مقیاس بزرگسال(۲۰۰۵) و پرسشنامه اضطراب تحصیلی آلپرت و هابر (۱۹۶۰) استفاده شد که در ابتدا به عنوان پیش آزمون بر روی هر دو گروه آزمایش و گواه اجرا شد. سپس گروه آزمایش طی ۵جلسه تحت یادگیری معکوس و گروه گواه تحت روش یادگیری سنتی در درس ریاضی قرار گرفتند. بعد از اتمام جلسات، برای هر دو گروه پس آزمون اجرا شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیری) تحلیل شدند. یافته های حاصل نشان دادند، یادگیری معکوس بر درگیری تحصیلی دانش آموزان موثر بوده و همچنین بر اساس نتایج، تاثیر یادگیری معکوس بر بازداری رفتاری و اضطراب تحصیلی مثبت و معنادار است.

کلیدواژه ها:

یادگیری معکوس ، بازداری رفتاری ، اضطراب تحصیلی