بررسی تاثیر همزمان درمان توانبخشی و تحریک الکتریکی فراجمجمه ای بر توجه مشترک کودکی مبتلا به طیف اتیسم: گزارشی موردی
محل انتشار: چهارمین کنگره ملی گزارشهای موردی بالینی
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 125
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
CCRMED04_120
تاریخ نمایه سازی: 16 اسفند 1401
چکیده مقاله:
مقدمه : اختلال طیف اتیسم از اختلالات رشدی-عصبی است که می تواند منجر به آسیب های پایدار در حوزه " ارتباط اجتماعی و توجه مشترک" شود. از پیامد های نقص در توجه مشترک می توان به تداخل آن با ورود کودک به فضای آموزشی، شرکت در فعالیت های روزانه و ممانعت از رشد سایر مهارت ها اشاره کرد. درمان های غیر تهاجمی (از جمله توانبخشی و تحریک الکتریکی فراجمجمه ای) به علت عوارض بسیار کم نسبت به داروها در خط اول درمان قرار می گیرند. تحریک الکتریکی فرا جمجمه ای از طریق تعدیل درتحریک پذیری و فعالیت کورتکسی منجر به تغییراتی در کارکرد های رفتاری می گردد که این تغییر می تواند تا چند روز و یا مدت طولانی تری دوام آورد.هدف : در این مطالعه تاثیر اعمال همزمان درمان توانبخشی و تحریک الکتریکی فرا جمجمه ای را در بهبود توجه مشترک کودکی مبتلا به طیف اتیسم گزارش می دهیم که حساسیت های دارویی خاصی از خود نشان داده است.معرفی بیمار : دختری ۹ ساله مبتلا به اختلال طیف اتیسم (ASD) که از ۳ سالگی به صورت منظم خدمات توانبخشی را دریافت کرده است و در خلال آن مشکلاتی از قبیل آبریزش دهان، رفتارهای اضافه وسطح گفتار- درک بهبودی زیادی یافتند ولی تاثیر قابل ملاحظه ای در توجه مشترک کودک دیده نمی شد لذا از سوی گفتاردرمانگر خود ارجاع داده شد به روانپزشک و طی سه ماه همزمان با توانبخشی دارو ریسپریدون را نیز روزانه دریافت کردد. به گفته مادر بعد از سه ماه مداخله توانبخشی و دارودرمانی توجه مشترک کودک به حد مطلوبی نزدیک شد ولی آب ریزش دهان و کردن وسایل و دست ها داخل دهان بسیار زیاد شده و کودک به خوردن غذا های نرم رو آورده بود و برعکس قبل به ماساژ درمانی و درمان های یک پارچگی حسی نیز پاسخ گو نبود. مجدد با نظر پزشک معالج ریسپریدون قطع شد و بعد از حدود سه هفته آبریزش دهان و اختلال بلع تقریبا تمام شد ولی مشکلات توجه مشترک مجدد بروز کردند. پزشک از داروی هالوپریدول در کودک استفاده کرد که بعد از حدود دوهفته کودک یک ساعت بعد از خوردن قرص به زمین افتاد و بی هوش شد و در بیمارستان بعد از انجام آزمایشات و نوار مغز متوجه بروز تشنج در کودک شدند و این تشنج دو روز بعد مجدد تکرار شد که پزشک هالوپریدول را قطع کرد و تشنج نیز قطع شد ولی مجدد نقص در توجه مشترک شروع به برگشت کرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمدعلی زارع
دانشجوی کارشناسی ارشد زیست شناسی گرایش فیزیولوژی، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه پیام نور تهران شرق، تهران، ایران
پونم زارع
کارشناسی ارشد زیست شناسی گرایش فیزیولوژی، گروه علوم پایه، دانشکده سما، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بم، بم، ایران