اثربخشی روش اجتماع پژوهشی در برنامه آموزش فلسفه به کودکان بر خودکارآمدی اجتماعی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش فلسفه به کودکان به روش اجتماع پژوهشی بر خودکار آمدی اجتماعی دانش­آموزان بود. روش پژوهش از نوع شبه­آزمایشی بود که در اجرای آن از طرح پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل استفاده شد. شرکت­کنندگان پژوهش شامل ۵۰ نفر از دانش آموزان پایه هفتم ناحیه یک شهر تبریز در سال تحصیلی ۹۵-۱۳۹۴ بودند که به­روش تصادفی خوشه­ای انتخاب شدند و به­طور تصادفی در هریک از گروه­های آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. پرسش­نامه خودکارآمدی اجتماعی کنلی (۱۹۸۹) برای هر دو گروه اجرا شد. آزمودنی­های گروه آزمایشی به­مدت ۱۳ جلسه در برنامه آموزش فلسفه به کودکان شرکت کردند. گروه کنترل نیز همزمان به برنامه­های عادی کلاس خود ادامه دادند. یافته­های حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد نمره­های دانش­آموزان گروه آزمایشی در پس­آزمون خودکارآمدی اجتماعی بالاتر از گروه کنترل است. بنابراین، آموزش فلسفه به کودکان به­روش اجتماع پژوهشی به افزایش خودکارآمدی اجتماعی دانش­آموزان منجر می­گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش فلسفه به کودکان ، اجتماع پژوهشی ، خودکارآمدی اجتماعی