اثربخشی طرحواره درمانی بر تاب آوری و سازگاری اجتماعی در نوجوانان دختر شهر کرمان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر سطح تاب آوری و سازگاری اجتماعی در نوجوانان دختر شهر کرمان بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر ۱۶ تا ۱۸ ساله شهرستان کرمان درنظر گرفته شد و از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. سپس در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل به صورت گمارش تصادفی قرار گرفتند. شیوه نامه ده جلسه ای طرحواره درمانی بر روی گروه آزمایشی اجرا گردید. هر دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون(۲۰۰۳) و سازگاری اجتماعی بل(۱۹۶۱) را تکمیل کردند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که طرحواره درمانی بر سطح تاب آوری و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر تاثیر معناداری دارد(p<۰.۰۵). به دلیل اهمیت آمادگی نوجوانان برای مقابله با تنش های این دوران و بر اساس نتایج به دست آمده می توان گفت تاب آوری و سازگاری اجتماعی از طریق دریافت آموزش های موثر می تواند بهبود یابد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، طرحواره درمانی ، سازگاری اجتماعی