تعیین بهره وری بهینه مصرف آب در پایداری تولید گندم

منابع در اختیار انسان محدود است و مفهوم کارآمدی منابع در واقع پاسخ و تدبیر انسان برای استفاده صحیح از منابع در برابر این محدودیت است. تحلیل پایداری مبنایی برای تعیین استانداردهای محیطی است که میزان بهره برداری از منابع را تعیین و کنترل می کند و بیان کننده فاصله بین شرایط بهینه و وضعیت موجود می باشد. در کشاورزی،  پایداری منابع بیش از هر چیز به نوع بهره برداری و الگوی کشت وابسته است. تعیین کارآیی تولید در مزارع مختلف و تعریف مقدار پتانسیل آن در منطقه می تواند برای ارزیابی پایداری تولید مورد استفاده قرار گیرد. در تحقیق حاضر روشی برای دستیابی به مقادیر پتانسیل کارآیی تولید محصول (PCWP) در شرایط عدم قطعیت تعریف شد و با مقادیر واقعی آن که از اندازه گیری های میدانی بدست آمد، مقایسه گردید. از این فرآیند شاخصی جهت ارزیابی پایداری منابع آب و معرفی مزارع برتر حاصل گردید. علاوه براین برای ارزیابی اعتبار کارآئی تولید درون مزرعه نیز استفاده گردید. نتایج نشان داد که میزان هیدرومدول بهینه تامین آب در منطقه برابر با ۴۴/۰لیتربرثانیه برهکتار بود که در شرایط فعلی میزان برداشت آب بطور متوسط بیش از دوبرابر این مقدار می باشد. میزان متوسط ریسک پایداری تولید گندم برابر با ۳۸درصد برآورد گردید. با بهره گیری از روش های عدم قطعیت مزارع برتر شناسایی شدند که می توانند به عنوان الگوهای مناسبی در افزایش ضریب مدیریتی و در نتیجه افزایش CWP نقش داشته باشند. متوسط CWP در مزارع برتر یک و در کل منطقه ۵۴% بود اما انتخاب مزارع برتر صرفا به دلیل CWP بالا نبود و احتمال دستیابی به آن نیز مدنظر بود.

کلیدواژه ها:

پایداری ، ریسک ، عدم قطعیت ، کارآیی ، مدل سازی ، منابع آب