کاربرد روان شناسی محیط در محیط های یادگیری در راستای افزایش خلاقیت دانشجویان معماری

امروزه دغدغه بسیاری از معماران و منتقدین آموزش معماری این است که دانشکده های معماری توانایی آن را ندارند تا دانشجویان خلاق و نوآور را وارد عرصه کار کنند. در باب این مشکل اگر چه پژوهشگران و اساتید معماری فعالیتهای چشمگیری انجام داده اند اما این راه حل ها محدود به مسئله آموزش معماری است و این مسئله با رویکرد توجه به فضاهای آموزش معماری کمتر مورد تحلیل و پژوهش قرار گرفته است . امروزه طراحی مجموعه های دانشگاهی مناسب به منظور ارتقاء کیفیت آموزشی و افزایش خلاقیت دانشجویان از اهمیت زیادی برخوردار است . بسیاری از روانشناسان محیط و طراحان فضاهای آموزشی معتقدند، محیط های یادگیری باید چنان سازماندهی شود که هر فرد با توجه به توانایی های خود به انجام فعالیت و یادگیری تشویق شود. در سالهای اخیر، تفکر و افزایش خلاقیت به عنوان موضوعی اصلی مورد توجه اندیشمندان مختلف ، به خصوص روانشناسان محیطی ، قرار گرفته است . از این رو، نظریه های روانشناسی محیطی به عنوان مبنای مناسبی در این پژوهش در نظر گرفته شده است . لذا هدف از این پژوهش تحلیلی -توصیفی بررسی طراحی و برنامه ریزی محیط های یادگیری معماری در راستای تحقق مولفه های موثر بر افزایش خلاقیت دانشجویان می باشد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیطی ، محیط های یادگیری ، بادگیری ، خلاقیت