تبیین مبانی معماری اسلامی درکالبد فضاهای جمعی دوران صفوی (مورد مطالعاتی میدان نقش جهان اصفهان)

فضا و جامعه به شکل مشخصی با هم مرتبط هستند و کارهای گروهی با دیگران از نیازهای اولیه انسان است و انسان در طول سالیان در محل زندگی خود مکان هایی به انجام این گونه فعالیت ها اختصاص داده است . یکی از این مکان ها، فضای میدان است . علیرغم وجود خاطرات جمعی مردم از فضاهای عمومی از جمله میدان ها و برقراری تعاملات اجتماعی و اهمیت میدان به عنوان عنصر هویت بخش شهرها در طول تاریخ ، رو به زوال رفتن فضاهای جمعی چالش مهمی در شهرهای کنونی به شمار می رود.بررسی میدان نقش جهان از جمله مکان های با اهمیت می باشد که چهار عنصر مهم از جمله علم ، سیاست ، دین و اقتصاد در کنار هم قرار گرفته اند. اما از آنجا که عمدتا شناخت این فضا با تاکید بر جوانب زیباشناختی صورت پذیرفته وصرفا کالبد فضا توجه شده، لذا با توجه به این اهداف الزام است ضمن توجه به کالبد عوامل فلسفی فرم آن نیز مورد بررسی قرار گیرد. لذا با توجه اهمیت فضاهای جمعی در زندگی روزمره و فقدان آنها در شهرهای امروزه در این پژوهش با استفاده از روش کیفی و مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی آثار به جا مانده آن دوران ضمن بررسی مبانی مکتب اصفهان و کالبد معماری میدان نقش جهان به چگونگی تاثیر مبانی نظری معماری اسلامی برخلق فضای جمعی پرداخته و اهمیت القای حس وحدت را در شکلگیری فضای جمعی را آشکار نموده است .

کلیدواژه ها:

اصفهان ، معماری اسلامی ، معماری صفوی ، میدان نقش جهان ، فضاهای جمعی