اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر احساس گناه و نگرش به عشق در زنان با تجربه تروماهای پیچیده دوران کودکی

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر احساس گناه و نگرش به عشق در زنان با تجربه تروماهای پیچیده دوران کودکی است. این پژوهش به لحاظ روش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این مطالعه زنان مراجعه کننده به سه کلینیک تخصصی روانشناسی در سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱ در شهر تهران بودند. پس از غربالگری با مقیاس حالت شرمساری و گناه(SSGS) و مقیاس نگرش­های مربوط به عشق(LAS)، ۳۰ نفر از زنانی که نمره مورد نظر را کسب کرده بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت مداخله درمانی مبتنی بر شفقت ورزی در قالب ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ای هفته­ای یک جلسه قرار گرفتند و گروه کنترل در فهرست انتظار برای آزمایش قرار گرفت تا در صورت اثربخشی این مداخله بر روی آنها نیز صورت گیرد. داده­های حاصل از پیش آزمون و پس آزمون از طریق تحلیل کواریانس بررسی شدند. داده­های حاصل از پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت موجب کاهش احساس گناه (F= ۱۳/۲۷, P=۰/۰۰۲)، بهبود نگرش به عشق با افزایش عشق رومانتیک (F=۱۹/۷۶, P=۰/۰۰۱)، کاهش عشق­های تفننی (F=۱۲/۷۸, P=۰/۰۱)، افزایش عشق دوستانه (F=۹۲/۸۹, P=۰/۰۰۱)، افزایش عشق واقع­گرایانه (F=۹۱/۵۹, P=۰/۰۰۱)، کاهش عشق افراطی (F=۲۲/۱۲, P=۰/۰۱) و افزایش عشق گرانقدر(F=۱۵۹/۹۳ P=۰/۰۰۱) ­شد.بنابراین درمان مبتنی بر شفقت موجب کاهش احساس گناه و بهبود نگرش به عشق در زنان با تجربه تروماهای پیچیده دوران کودکی می­شود.

کلیدواژه ها:

Compassion-based therapy ، guilt ، attitude to love ، women ، trauma ، childhood ، درمان مبتنی بر شفقت ، احساس گناه ، نگرش به عشق ، زنان ، تروما ، کودکی