مطالعه پوشش گیاهی به منظور بهبود عملکرد مدیریتی بر مراتع (مطالعه موردی: حوضه ی آبخیر خائیز)

مراتع حدود 43 درصد از خشکی های کره زمین را به خود اختصاص می دهند و تأمین کننده قسمت عمدﮤ علوفه مصرفی دام های جهان می باشند که از لحاظ تولید و حفظ منابع آب ، خاک و پوشش گیاهی بسیار حائز اهمیت می باشد.عدم رعایت تعادل دام و مرتع و بهره برداری بیش از حد در بسیاری از مراتع ایران ، موجب تخریب این منابع شده و خسارات جبران ناپذیری به پوشش گیاهی و خاک وارد نموده است. به همین دلیل پوشش گیاهی مراتعحوزه آبخیز علمدار بهبهان مورد بررسی قرار گرفت.در این تحقیق جهت تعیین فاکتورهای پوشش تاجی و سایر فاکتور های سطح خاک از روش سطحی( پلات1× 1 ) ، تولید از روش مضاعف ، وضعیت مرتع از روش چهار فاکتوری و گرایش مرتع از روش ترازوی سنجش استفاد ه گردید. نتایج مطالعات به این صورت می باشد که مراتع مورد نظر دارای وضعیت فقیر و گرایش پس رونده بوده و همچنین درصد پوشش تاجی گیاهاندر شش تیپ Pl.ssp ، Pl.ssp+St.ca ، St.ca ، Pl.ssp+ Br.te ، Pl.ssp+Me.or، Me.or به ترتیب برابر 36/33 ،27 ،45 ، 66/95 ، 38/75 ، 70 درصد و میزان تولید علوفه مرتع نیز در تیپ های مذکور به ترتیب برابر 533/83 ، 343/34 و 204/88 ، 665/84 ، 257/51 ، 242/72 کیلوگرم در هکتار تعیین گردید.با توجه به این میزان تولید ، ظرفیت چرای منطقه مورد مطالعه 2332 واحد دامی محاسبه گردید.در منطقه مذکور بیشترین درصد فراوانی و تراکم به ترتیب 83 و 16/95 بوده که مربوط به گونه Pl می باشد.

کلیدواژه ها:

پوشش گیاهی ، وضعیت مرتع ، ، واحد دامی ، گرایش مرتع ، ظرفیت چرا