بررسی زمینه های همگرایی و واگرایی ایران و جمهوری آذربایجان در اصول و اهداف سیاست خارجی دو کشور

همگرایی فرآیندی است که طی آن ملتها از تمایل و توانایی خویش نسبت به تدبیر مستقل سیاست خارجی و سیاستهای اساسی داخلی خود منصرف شده و در پی تصمیمگیری مشترک و یا تفویض روند تصمیم گیری به سازمانهای جدید هستند . در همگرایی تلاش دولتها بر این است که عوامل اختلاف زا و زمینه های ناسیونالیستی؛ همچون، وفاداریهای ملی و احساسات ناسیونالیستی و... را کنار بگذارند و سرمایه گذاری بر روی زمینه های مشترک را توسعه و قوت ببخشند. واگرایی در مقابل همگرایی فرآیندی است که طی آن واحدهای سیاسی و دولتها از همدیگر دور میشوند و درواقع واگرایی، اشاره به وضعیتی است که دو یا چند بازیگر، هدفهای ناسازگار را دنبال میکنند. فرآیند همگرایی و واگرایی در ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... رخ میدهد. پژوهش حاضر، به دنبال یافتن زمینه های همگرایی و واگرایی دو کشور ایران و جمهوری آذربایجان در اصول و اهداف سیاست خارجی دو کشور در ابعاد مختلف میباشد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با هدف کاربردی صورت گرفته است. داده های مورد نیاز برای این تحقیق در قالب داده های کتابخانهای میباشد که منابع مورد نظر از طریق جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانهای و استفاده از کتابها، مقالات و نشریات جمعآوری گردیده است. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان میدهد که زمینه های همگرایی و واگرایی دو کشور ایران و جمهوری آذربایجان در اصول و اهداف سیاست خارجی دو کشور وجود دارد.

کلیدواژه ها:

همگرایی ، واگرایی ، سیاست خارجی ، ایران ، جمهوری آذربایجان