نقش مهارت های حل مسئله در خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش مهارت حل مسئله در خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف در زمره تحقیقات کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ها، کمی، از نظر روش اجرا توصیفی- همبستگی از نوع پیمایشی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل همه ی دانش آموزان دختر دبیرستان های شهرستان پلدشت در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ به تعداد ۴۱۰۰ نفر بودند. روش نمونه گیری در این پژوهش به صورت تصادفی خوشه ای می باشد. به این صورت که مدارس لیست شدند و بین تمامی مدارس ۵ مدرسه به صورت تصادفی انتخاب می شود. و با استفاده از جدول مورگان تعداد ۳۵۰ نفر انتخاب شدند. با احتمال پنج درصد ریزش ۳۶۳ پرسشنامه بین دانش آموزان توزیع شد. در پژوهش حاضر به منظور بررسی فرضیه های پژوهش از روش میدانی و با ابزار پرسشنامه های بسته پاسخ که شامل؛ مهارت حل مساله هپنر و پترسون (۱۹۸۲)، خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲)، سازگاری اجتماعی سینها و سینگ (۱۹۹۳) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی استفاده شد. نتایج همبستگی بین مهارت حل مسئله با خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی نشان داد که تمامی ضرایب همبستگی محاسبه شده مثبت بوده و در سطح آلفای ۰/۰۱ معنی دار می باشند (۰/۰۱>p). بر اساس نتایج بدست آمده رابطه بین مهارت حل مسئله با خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی مثبت است. مثبت بودن ضرایب بدست آمده نشان دهنده وجود رابطه مستقیم بین مهارت حل مسئله با خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی است. بر این اساس نتیجه گرفته می شود دانش آموزانی که مهارت حل مسئله بالاتری دارند از خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی بیشتری برخوردارند.

کلیدواژه ها:

مهارت حل مسئله ، خودکارامدی ، سازگاری اجتماعی ، دانش آموزان