بررسی حق حبس و موجبات زوال آن در حقوق ایران و فقه اسلامی

حق حبس به معنای حق امتناع یکی از طرفین، از اجرای مفاد قرارداد به استناد امتناع طرف دیگر از ایفای تعهد می باشد ودر قانون مدنی نسبت به برخی عقود خاص پذیرفته شده است. اما قانون مدنی بیان ننموده که آیا این حق، به نحو قاعده ایعام، نسبت به موارد دیگری غیر از آنچه که در قانون تصریح شده هم جاری است یا خیر؟ برخی از فقها و حقوقدانان، این حقرا استثنا و خلاف قاعده دانسته اند. در این مقاله با هدف تحلیل مبنای حق حبس نشان خواهیم داد که حق حبس، یک قاعدهعام است و موضوع آن هر عقدی است که مفاد آن دو تعهد متقابل باشد حق حبس در بیع بین المللی و کنوانسیون بیع بینالملل ۱۹۸۰ دربند ۱ ماده ۵۸ این کنوانسیون به صراحت بیان شده این ماده مقرر می کند: هر گاه مشتری ملزم به تادیه ثمن درزمان معین دیگری نباشد، مکلف است در زمانی که بایع، کالا یا اسناد استیلای بر آن را طبق قرارداد و این کنوانسیون در اختیاراو قرار می دهد، ثمن را تادیه کند. در این مقاله سعی شده بیشتر به حق حبس و بررسی تطبیقی آن با فقه و حقوق ایران موردتوجه قرار گیرد

کلیدواژه ها:

حق حبس ، عقود معاوضی ، عقد دو تعهدی ، ثمن معامله ، بیع بین المللی