امکان سنجی ایجاد سیستم حمل و نقل دوچرخه مبتنی بر تحلیل الگوی تقاضای سفر(مطالعه موردی: شهر اصفهان)

گسترش شهر نشینی و افزایش استفاده از وسایل نقلیه موتوری و از طرف دیگر محدود بودن سطح زمین( و به تبع آن محدود بودن تسهیلات حمل و نقل موتوری) باعث شده است که این شیوه حمل و نقل مشکلات و نتایج ناگواری را به همراه داشته باشد. در حالت کلی، به دو طریق می توان ترافیک و برخی مسائل ناشی از آن را کاهش داد: افزایش ظرفیت شبکه خیابانی یا استفاده کارآتر از ظرفیت خیابان های موجود از طریق کاهش تقاضای سفر. مدیریت تقاضای حمل و نقل شامل تمام سیاست ها و اقدام هایی می شود که تقاضای حمل و نقل را به گونه ای تغییر می دهند که باعث استفاده کار آتر از امکانات و تسهیلات موجود و بدین ترتیب، کاهش مسأله ترافیک و عوارض آن شود. به این علت در سال های اخیر شیوه های حمل و نقل غیر موتوری که مهم ترین آن ها پیاده روی و دوچرخه سواری است مورد توجه بسیار قرار گرفته است. رشد سریع وسایل نقلیه در ایران و نبودن ایمنی لازم برای دوچرخه سواران از یکسو و بی توجهی برنامه ریزان مدیران و طراحان شهری از سوی دیگر، موجب گردیده که اهمیت دوچرخه به عنوان یک وسیله نقلیه حمل و نقل شهری در کلان شهرها کاهش یافته و این فرصت مناسب به فراموشی سپرده شود. این مقاله ضمن معرفی اجمالی سیستم حمل و نقل دوچرخه، به بررسی ویژگیها و شاخص های حمل و نقل و الگوی تقاضای سفر شهر اصفهان در دوره های زمانی مختلف پرداخته، و بر اساس شناخت تحلیلی از موضوع به ویژیهای بالقوه و بالفعل این کلان شهر در توسعه و ایجاد زیر ساختهای سیستم حمل و نقل دوچرخه به عنوان یک مود اصلی حمل و نقل و گزینه ای برای حمل و نقل عمومی می پردازد.

کلیدواژه ها:

تقاضای سفر ، دوچرخهف حمل و نقل غیر موتوری ، تمایل سفر