آسیب شناسی توسعه پایدار شهر ی با تاکید بر شاخص های سیاسی (مطالعه موردی خاش)

توسعه پایدار بدون توجه به شهرها و شهرنشینی بی معنی خواهد بود چرا که شهرها به عنوان عامل اصلی ایجاد کننده ناپایداری در جهان به شمار می روند و در واقع پایداری شهری و پایداری جهانی هر دو مفهومی واحد هستند. به علت تمرکز پیوسته رو به رشد جمعیت و فعالیت های اقتصادی در مراکز شهری، به ویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته، پایداری توسعه شهری بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به اهمیت دستیابی به توسعه پایدار شهری و از آنجا که لزوم بکارگیری اهرم های اساسی توسعه پایدار در طراحی و تبیین خطی مشی راهبردی نهادهای تصمیم گیری در سطوح مختلف، تجدید نظر ساختار شکنانه ای را در تعاریف معمول می طلبد، محقق در این پژوهش کاربردی توصیفی، با روش پیمایشی به دنبال آسیب - شناسی توسعه پایدار شهر ی با تاکید بر شاخص های سیاسی خاش میباشد.تعداد ۴۰۰ نفر از شهروندان و مدیران شهری شهر خاش به روش نمونه گیری تصادفی ساده و بر اساس رابطه نمونه گیری کوکران انتخاب شده و پس از بررسی پایایی و روایی پرسشنامه ها طی نمونه مقدماتی، اطلاعات در سطح کل نمونه جمع آوری شد. نتایج آزمون تی استودنت تک نمونه (سطوح - معناداری کمتر از ۰۰۱ / ۰ ) نشان دادکه میانگین امتیازات مولفه های سیاسی در جامعه هدف در هر دو گروه مدیران شهری و شهروندان، در حد متوسط ۳ نبوده است و با توجه به مثبت بودن اختلاف میانگین ها از عدد آزمودنی، میانگین مولفه های شاخه ساختاری بیشتر از حد متوسط بوده و در نتیجه در سطح خطای نوع اول ۰۵ / ۰ بنابراین می توان ادعا نمود که:عدم مشارکت سیاسی شهروندان در عدم توسعه ی پایدار شهر خاش موثر بوده است.همچنین نتایج بیانگر آنست که از دیدگاه شهروندان و مدیران شهری برنامه ریزی نامناسب در عدم مشارکت سیاسی با روند کند توسعه ی پایدار شهر خاش ارتباط معنادار دارد، زیرا سطح معناداری آن کمتر از ۰۰۱ / ۰ و اختلاف میانگین آن از عدد آزمودنی ۳ مثبت بوده است .

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، عوامل ساختاری ، عوامل سیاسی ، خاش