شخصیت اقتدارطلب و تاثیر آن در بروز فساد(مورد مطالعه: دوره پهلوی دوم)

فساد یک بیماری انکارناپذیر جوامع بشری است که در همه حکومتها وجود داشته است. بررسی علل و عوامل پیدایش و گسترش فساد بسیار اهمیت دارد. یکی از عواملی که نقش مهمی در بروز فساد دارد، ویژگیهای شخصیتی فرد حاکم و پیامدها و تاثیر آن در بروز فساد است. در این پژوهش با استفاده از روش کتابخانه ای و اسنادی به بررسی دوره پهلوی دوم به عنوان دوره ای از تاریخ ایران که فساد به طور گسترده جامعه را فراگرفته بود، پرداخته شد. نتایج تحقیق نشان داد که ویژگیهای شخصیتی محمدرضا پهلوی همچون: خوی استبدادی، خودکامگی، خودشیفتگی، توهم عظمت، قدرتطلبی و غیره سبب شد تا تمام سیاستهای کشور در جهت اقتدارگرایی، استبداد و تحقق عظمت طلبی شاه اتخاذ شود. محمدرضا و خاندانش برای نشان دادن عظمت، بزرگی و شکوه خود به مصرف گرایی و اشرافی گری بی حدومرز روی آوردند و اشرافی گری در مدت زمان کوتاهی به فرهنگ مسلط دربار بدل شد و کم کم شاه، خاندان پهلوی و اطرافیانش برای برطرف نمودن این حرص سیری ناپذیر اشرافی گری دست به انواع مختلفی از فساد زدند. با گسترش مفاسد گوناگون مانند فساد اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اخلاقی وغیره متاثر از ویژگیهای شخصیتی شاه و اشرافی گری در بین شاه، خاندان پهلوی و درباریان و فقدان اراده حاکمیت در مقابله با آن، مظاهر این مفاسد برای مردم نمایان گشت و زمینه های سقوط رژیم پهلوی را فراهم ساخت.

کلیدواژه ها:

شخصیت اقتدار طلب ، فساد ، پهلوی دوم ، اشرافی گری